Ik werd wakker vanuit een nachtmerrie waarin ik hopeloos en tevergeefs op zoek was naar een plekje om te plassen, en dat maar niet vond.

Het grootste nadeel aan kamperen, beseffen dat je echt wel de tent uit moet om te plassen. Zeker hier in Oostenrijk in de berge , waar het goed afkoelt en er veel dauw is. Dan krijg je meteen de druppels van het tentzeil binnen.

Maar voorts weer zalig geslapen tot 8u30, dat is ons nieuw uur op vakantie.

Vandaag start onze huttentocht. We kraamden  op en reden tot in Bach. Bach (in Tirol, Lechtal) is redelijk bekend terrein vermits we hier in de buurt gaan skiën.

Rond de middag vatten we onze tocht aan. We waren nog geen 500m ver en we zagen al een vos.  Gelukkig maar, want dat was het enige spannende wat we van de hele dag te zien zouden krijgen. Als je een sperwer en een zwarte roodstaart niet spannend vindt tenmiste.

Hoewel we afklokten om 6,5km is deze wandeling me toch niet heel goed meegevallen. De combinatie van 817 hoogtemeters en het warme weer speelden me parten.

Maar eens bij de hut aangekomen was dat weer snel vergeten. Een mooi uitzicht op de omliggende bergtoppen, een (alcoholvrij) bier en een appelstrudel met ijs … Dat is verwennerij ten ’top’.

Het leven is schoon in de berghut, zeker een luxe berghut zoals de deze.

Doucheke, propere kleren, sletskes aan, eten op het terras in de zon, af en toe eens door de verrekijker zien, avondwandeling, blije hond, naar bed in onze privékamer.

Je hebt ook berghutten met grote slaapzalen, maar dat is met een hond niet aangewezen.

Vanavond zou dat al zeker niet fijn geweest zijn, want honden kunnen dus met zoals kindjes in ‘overdrive’ gaan van blijheid en vermoeidheid. Bij kindjes uit zich dat in huilen en woedeaanvallen. Bij Juno in blafferig gedrag.

Maar ondertussen heeft ‘het kind’ haar rust gevonden. En wij ook.

Hut: Bernardseckhütte 1812m (https://www.bernhardseck.at/)

Start wandeling: Bach