Waar we de voorbije jaren reisden met een grote VW sharan met daktent, gaan we dit jaar full electrisch, met een kleine polestar 2. En eerlijk gezegd, dat voelt als een downgrade.

‘We’ dat zijn Bjeurn, Juno en mezelf. Met de kinderen deden we een weekje Dolomieten met Family Adventure. En wat hen betreft is dat voldoende als gezinsvakantie.

Nu de kinderen op scoutskamp zijn, gaan wij op trot met Juno, die wel graag wandelt en gewoon ook graag bij ons is.

Maar enfin, terug naar dat elektrisch rijden. Wij hebben die wagen nog maar zeer recent en we hebben enkel nog maar geladen aan een trage laadpaal nabij ons huis.

Onderweg begon al het eerste paniekske. Onze kabel in de auto supporteert geen snelladen. Wat googelen leerde ons gelukkig dat snellader kabels gewoon aan de snelladerpaal hangen.

Onze eerste snellaadbeurt ging ook niet vlekkeloos. Excuseer, zei de man in de auto naast ons. Kan het zijn dat jullie mijn laadbeurt stopgezet hebben? En inderdaad, op wat verkeerde knoppen duwen aan het bedieningspaneel kan ambetante gevolgen hebben. Gelukkig dat die man ermee kon lachen en meteen een inleiding snelladen gaf.

Hopelijk lapt niemand ons dat, want snelladen is voor ons een klein wandelingetje met Juno. Het zou een bummer zijn als iemand de sessie ondertussen stopzet.

De auto dan. Buiten dat hij klein is, is een elektrische wagen ook anders rijden. Blijkbaar zijn bugs niet abnormaal.

Zoals toen we op de autostrade ineens een biep hoorden, en ineens de schermen uitvielen. Softwarecrash. Gelukkig kan je dan nog wel gewoon rijden, sturen en remmen. Enkel de radio, de airco en de navigatie stoppen ermee. ‘One pedal drive’ stopt dan blijkbaar ook, maar daaraan hebben we ons nog niet gewaagd.

Voorts hebben we tijdens de rit nog 2 keer zelf de  software moeten herstarten, omdat het geluid ermee stopte. Het duurde wel even eer we doorhadden dat het aan de auto lag, het internet en onze USB kabel waren ook wat brak.

Op een moment merkten we ook dat er een SOS knop begon te knipperen. Maar blijkbaar wil dat gewoon zeggen dat de auto geen internetverbinding heeft.

Enfin … Op vakantie vertrekken met een nieuwe auto is wel meteen een goeie kennismaking.

Vermits we pas de dag voordien beslisten om naar Oostenrijk te gaan, zijn we (zoals meestal eigenlijk) niet zo geweldig voorbereid.

Onderweg nog wat inlezen en een camping zoeken die nog plek heeft. Dit werd ‘Alpencamp Marienberg’, aan de voet van een skilift. Om 21u kwamen we aan en zochten we het minst schuine  vrije plekje op het hellende tententerrein. Hierop smeten we dan onze 1-2-3 tent en voila … geïnstalleerd.

’s avonds ontmoeten we ook de campingvos nog.  Juno is not amused dat er nog een ander dier op zoek gaat naar eten op haar terrein. Blijkbaar is de vos gekend hier. Enkele dagen geleden liep ze zelfs de bosjes in met iemand zijn rugzak.

Wat mis ik onze sharan met daktent nu. Wat droom ik van een camper. Maar toch ben ik er zeker van dat dit ook weer een memorabele vakantie zal worden.