Loop eens op een ander
Het lopen leuk houden, is soms een uitdaging.
Je hebt mensen die routineus en consequent hun wekelijkse kilometers afleggen, maar bij de meeste lopers (zoals mezelf) gaat het toch met pieken en dalen.
In juli had ik een loopdip en op vakantie had ik wel mijn loopschoenen mee, maar het was gewoon te warm om maar te overwegen om daar te gaan lopen. Nochtans, niets zo leuk als lopen in een nieuwe en mooie omgeving.
Zo spendeerden we vorig weekend in de Haan aan zee en daar ging ik lopen.
Ik koos voor de avond.
Ik hou immers vooral van de zee als het eb is en de zee wegtrekt, het restwater via stroompjes in zee vloeit, het zand hard is, en de zonnebaders plaats ruimden voor enkelingen die de hond uitlaten of gaan paardrijden aan de kustlijn.
Natte voeten gegarandeerd, maar een ‘runners high’ ook !!!!
Via ‘de Haan’ liep ik links de kuststrook op. Een goei keuze want na een goei 5km zag ik blote billen en nog andere attributen. Toen ik de tweede naakte man spotte besefte ik dat ik op het naaktstrand van Bredene was beland #Ilike.
En toen ik terugliep kwam de zon fel door de miezerregen en vormden zich twee regenbogen die ‘de haan’ omringden.
Het is dus zoiets dat je nodig hebt om je loopmotivatie terug te vinden !!!!
Ik ben terug … en de hardloophemel bestaat ook dichterbij ;-)
De vakantie
De vakantie in ’t kort
- Italië (36° tot de regen kwam en de temperatuur tot 20°C daalde) daarna gevlucht naar bij Dyon (30°C)
- Kamping1 .. pitoresk, rustig (als enige kampeerders daar, want volgens mij was het eigenlijk helemaal geen kamping), agritoerisme (met paarden, honden, zwijnen, varkens, geitjes, wijngaarden, olijfbomen …..), sympatieke uitbating en gemoedelijke zuiderse sfeer.
- Kamping2 … de vreemde eend in de bijt waren wij, als enige Belgen tussen allemaal Nederlanders. Kamping minder pitoresk maar met super lieve en toffe uitbaters!!! Dat mag gezegd.
- Nederlanders lijken professionele kampeerders, op kamping 2 was zoveel luxe hadden dat ik me afvroeg of het nog wel kamperen was. Alles op een ergonomische hoogte (wij maar koken op de grond), de meest comfortabele stoelen, zelfs iedereen had een wasrek (en ik was al zo trots dat we hadden gedacht aan een touw en wasknijpers)
- Fietsen met een kind achterop, bij +30°C in de bergen (hoewel Bjeurn beweert dat het maar heuvels waren) lijkt wel een beetje sterven (gelukkig had ik een goei supportersploeg mee)
- Hoewel we een speciaal kampeerkarreke hadden gekocht om achter de auto te hangen, waren we nog ferm volgeladen. Ik snap echt niet meer hoe we dat vorig jaar deden met dakkoffer ipv karreke, 3 fietsen ipv 4nu, 2 buggy’s ipv geen nu.
- In Italië gebruiken ze geen pinkers, de vrachtwagenchauffeurs dan weer wel, maar die vergeten ze dan weer dikwijls af te zetten (waarschijnlijk omdat ze niet gewend zijn om dat ding te gebruiken als ze met de auto zijn)
- De wegenwerken leken ons te achtervolgen
- Het hoogtepunt van Liv haar vakantie was hoogstwaarschijnlijk héél den dag filmkes mogen kijken in den auto (waar is den tijd dat kindjes zich nog entertainden met zwaaien naar de andere auto’s … en ruzie maken)
- Frankrijk is en blijft een prachtig land
- Italianen zijn super vriendelijk
- Een siesta is een noodzaak op vakantie (want vakantie is vermoeiend als je om 7u uit de tent gebakken worden en de jongsten pas om 21u30 ten vroegste gaan slapen)
- Italianen spreken enkel Italiaans
- Onze dochter trekt haar plan in ’t buitenland, de rekening vragen in ’t Italiaans of in ’t Frans, allemaal geen probleem voor haar
- Het was de vakantie van de apps. GPSapp, woordenboekapp, toeristische apps, …
- We zaten met een kaka-, een nazeg- en een hondenfase
- Naar ’t WC gaan met een rol WC-papier in je handen … dat went niet
- Een hondenfase kan lang duren
- Vic hysterisch
vertellendbrullend dat een mier hem had opgegeten - Liv die ineens -out of the blue- verkondigt “Spak is onze allerbeste vriend hé” (voor de insiders)
- Wij zijn ook op weg om professionele kampeerders te worden als ik zie wat we al van gerief hebben en kijk naar de lijst van alles wat we nog gaan bijkopen (weliswaar geen wasrek)
- Bij +30°C vergeet ik mijn leuze “Als je er niet gelopen hebt, ben je er niet geweest”
Volgend jaar (lessons learned)
- Minder ver … 1650km gaat erover
- Minder warm … 36°C gaat erover
- Vroeger vastleggen van de reis en overnachtingsplaatsen boeken
- Spotify abonnement nemen en muziek via iPad / iPod / smartphone beluisteren
- Langer dan 2 weken op verlof
- De kaartjes op tijd versturen zodat ze voor een keer sneller in België toekomen dan wijzelf (alhoewel de post mee schuldig is)
De fietsers (toen ik nog kon lachen)
Mezelf op de fietstocht toen het eigenlijk al helemaal niet meer ging
Smak smak smakelijk (en moest ge ’t u afvragen, neen, ik ben niet terug zwanger, dat kleedje geeft alleen die impressie)
Instagrammekes
Eén van onze vakantiezwijnen, entertainment gegarandeerd !!!
Sfeerbeeldje van een bangelijk moment in de auto
Schoon, kindvriendelijk strandje met gratis strandstoelen en parasollekes, de spoorlijn aan het strand namen we er dan maar bij (in Pedaso Italië)
Schoon zicht vanuit Fermo
De hondenfase
Het begon op vakantie …
ineens was Liv was een hond ‘Lili’, allemaal leuk en wel maar het spelleke duurde wel héél lang en Lili was héél consequent. Lili en Fifi waren hondjes en gelieve geen Liv of Vic meer te gebruiken.
Laatste zin van de avond “Baasje, ik moet pipi doen”.
Dag 2: Eerste woord “Woef”. Er wordt er gevraagd naar een leiband .. om de goede vrede te bewaren doen we een touw rond haar arm poot (liefst had ze ’t nog rond haar nekske gehad). In de winkels en op de kamping krijgen we de opmerkingen dat honden niet binnen mogen … zo overtuigend was ze.
Dag3: Eerste woord “Woef”. Als Bjeurn vraagt wanneer we Livke terugkrijgen, is het antwoord Liv is dood !!!!. We vragen we ons stilaan af hoelang een hondenfase duurt (hopelijk geen 6 maand zoals de waarom-fase). Als Lili aandacht nodig heeft zegt ze “Woef” en dan moeten wij wat krabben aan haar kopke
Terug thuis:
“Baasje, nu kan je een halsband voor mij stikken!”
Wanneer krijg ik een mand?
Lili slaapt in bed met haar lijf op haar kussens.
We moeten nog steeds van “kopke krab”, “pootje geven” doen en krijgen nog regelmatig een lekje van onze hond
Dag 12: de hondenfase neemt af (in de zin dat er geen leiband meer nodig is), maar veel zinnen eindigen nog met “woef” (we zijn wel al content dat ze terug moeite doet om zich verstaanbaar te maken en meer niet alles op zijn woefs doet)
Soit, ik gok nog een tiental dagen voor we volledig uit de hondenfase zijn, en een hondenfase heeft ook zijn voordelen. Ik moet bekennen dat ons hondje beter luisterde dan ons Livke en ’t hondje wandelde ook graag terwijl Liv soms liever lui dan moe is.
En nu mijn vraag aan jullie … is dit zo’n gekende fase als de kaka-, de nazeg- en de waaromfase? Of hebben wij gewoon pech gehad?
De komst van Gladiolus
Het is niet schoon … de belangrijkste gebeurtenis van één van onze medebewoonsters komt hier helemaal niet aan bod, omdat ik volop met mezelf bezig ben (typisch … die dertigers met hun jong gezin!)
’t gaat om ons Petunia … niet direct de populairste in ’t gezin … ik was waarschijnlijk de enige die haar graag ziet (maar dan wel zeeeeeeeer graag). Ooit vond ik haar in de kringwinkel en omdat ik ze aan Liv niet aangeprezen kreeg, kocht ik ze gewoon voor mezelf.
En zo is ze thuis ook gekend … ‘de pop van mama … hoe heet die nu alweer? Mina? Ik noem die Mina!’ NEEEE ‘T IS PETUNIA EN GE MOOGT DIE GENEN ANDERE NAAM GEVEN, LIV !!!
In elk geval … ik ben dus zot van Petunia … maar ik had niet gedacht dat iemand mijn liefde kon overtreffen.
Maar op een dag kwamen de liefdesbrieven … van Gladiolus.
Gladiolus heeft dezelfde achtergrond als ons Petunia, eenzaam achtergelaten in een kringloopwinkel en liefdevol opgevangen door een blogster (twee blogsters in zijn geval). En die blogsters vertelden hem over Petunia.
Een korte internetrelatie en enkele pikante liefdesbrieven later mocht ik Gladiolus in een obscuur computerwinkeltje gaan ophalen.
Hieronder een foto van Gladiolus toen ik met hen thuis aankwam (duidelijk zenuwachtig voor de eerste ontmoeting)
Gladiolus voelde hier snel thuis, niet enkel met Petunia is ’t dik aan, maar ook de kinders vinden hem geweldig en hij is al helemaal opgenomen in ons gezin, zo mochten de 2 tortels ook mee op reis, maar hun vakantiefoto’s volgen later.
Schoon, echt schoon, de liefde. Hiermee acht ik het bewezen “op ieder potje past een deksel” !!!
Vakantie = lezen
Als onderdeel van het vakantieverslag … een lijst van de boeken die ik heb gelezen. (Over wat Petunia en Gladiolus hebben gedaan, zullen we het later nog eens hebben … want dat ik natuurlijk waarop jullie allen zitten te wachten)
De bibliotheek had ik leeggeplunderd (niet moeilijk want in dat klein dorpsbibje hebben ze niet zoveel), mijn gsm had ik vol met boeken geladen (alkido blijft een goeie app) en de uitgeprintte versie van ‘getting things done‘ had ik mee.
Getting things done – David Allen
Al snel kwam ik tot de conclusie dat ‘getting things done’ geen ontspannende lectuur was, en dit legde ik na 2 minuten al aan de kant.
Godenslaap – Erwin Mortier
Ik hou hem nog even op mijn to-read lijstje, omdat ik van dit boek toch al enkele zeer goede dingen gehoord heb. Maar ik geraakte niet gestart in dit boek. Misschien is dit gewoon op literair vlak boven mijn niveau.
Taal is zeg maar echt mijn ding – Paulien Cornelisse
Het leek me een toffe madam, Paulien Cornelisse. Was ze maar Vlaams, dan zou ik wat meer aansluiting in sommige gewoontes, uitdrukkingen vinden en dan zou ik de bekende mensen waarnaar verwezen werd misschien kennen.
Leuk boek, maar misschien net dat leuker voor de Nederlanders.
De buitenvrouw – Joost Zwagerman
Een boek over overspel, integratie, racisme.
Leest vlot, maar ik was niet direct ondersteboven van dit boek
*quote*
“‘Nee! Het deugt van geen kant om alle benepenheid in dit land, om alle kleinburgerlijke sentimenten die opspelen wanneer het over buitenlanders gaat meteen maar weg te zetten als uitingen van rassenhaat. Het ontneemt je het zicht op het échte racisme. Een man die schrikt als er een Turk in z’n straat komt wonen is geen racist maar een bange man aan wie veel uit te leggen valt.”
Vrouwen met een IQ – Herman Brusselmans
Haha, die Brusselmans. Ik wou persé nog eens één van zijn boeken lezen want ooit las ik Ex-drummer, maar dat was al zo lang geleden en ondertussen ben ik al zoveel ouder en smaakvoller dat ik me afvroeg of ik wel van Brusselmans hou.
Awel, ik ben fan. Hilarisch … geen verhaal, maar ik moest lachen met de meest onnozele dingen … super!!!
Brede heupen – Kristien Hemmerechts
’t eerste boek dat ik las van Kristien Hemmerechts. Ik had een beetje schrik dat haar schrijfstijl me niet zou aanstaan, maar ik was mis. Ik heb dit boek graag gelezen.
Een lichte koude huivering (Deel3) – Onzichtbaar (Deel4) De Grant County reeks – Karin Slaughter
De boeken die het meest verkocht worden, zijn dikwijls met recht en rede populair in mijn opinie.
Ik las ‘onzichtbaar’ als eerste van de Grant County reeks, terwijl het het vierde boek over Sara en Jeffrey is, maar dit stoorde helemaal niet.
‘Een lichte koude huivering’ vond ik misschien iets minder, maar zeker nog een aanrader.
Deel één en twee zal ik misschien wel eens in de juiste volgorde lezen.
Ge ziet het, goed gelezen (veel in de auto gezeten en niet moeten rijden). Ondertussen heb ik ook al wat Nederlandstalige schrijvers aangedaan en dat was een goed gedacht, ze zijn me nog niet tegengevallen. Nu eens een Vlaamse klassieker in de trant van Lijmen/Het Been.
Vakantie
Dat we vertrokken waren, dat hadden jullie waarschijnlijk al wel door.
Een vakantie op een plaats met een minimum aan internet … stel je voor … en dat ik dat geeneens erg vond … onvoorstelbaar.
In elk geval, we zijn al weer 2 dagen thuis. Twee drukke dagen, ’t kampeergerief terug sorteren en organiseren voor volgend jaar, de was bijwerken, en nog allerlei kleine taakjes. Want tijdens de vakantie zijn we erg bezig geweest met onze ‘Getting Things Done’, we hebben onze todo-lijst volgepropt en Bjeurn en ik verwachten nu super productief te worden.
Waar we ook veel tijd in hebben gestoken dit weekend, was onze pelouse. We vertrokken na een regenachtig weekend waarin het onmogelijk was om het gras nog eens te maaien en toen we 12 dagen later terugkwamen kwam ’t gras tot aan mijn kuiten en stond het paadje naar de voordeur (waar nog geen tegels gelegd zijn) vol met gele bloemen (aka onkruid).
Tussen de regels door kon ik lezen dat ‘de mensen’ erover spraken !!! En dat kan natuurlijk niet zijn, over alles mag er geroddeld worden maar niet over mijn groene (nog) klavervrije gras !!!!
Ondertussen zijn we terug de schande voorbij (enkele de biezekes nog, maar de perfectie wordt hier nooit nagestreefd)
En nu is het zondagavond en ben ik klaar om weer (met maar een beetje tegenzin) in de mallemolen van de werkende mensen te stappen.
Het vakantieverslag volgt natuurlijk nog, want deze was weer geweldig doch veel te kort (héhé cliché) !!!
Het gras
Grappig … de uitdrukking “het gras is altijd groener aan de overkant !!! ”
kunnen wij niet meer gebruiken … wij hebben immers het groenste gras van ’t hele dorp*
*Dat van de tuinaanlegger buiten beschouwing gelaten
Vakantiestress – de kidsID
Voor iemand die zo georganiseerd is als ik (beweer te zijn), heb ik wel een serieuze steek laten vallen.
De kidsID namelijk, hieraan dacht ik een dikke week op voorhand. Dinsdagavond 3 juli stuurde ik een mailtje naar de gemeente om de opties te bekijken. Het antwoord was het volgende
De aanmaak van een KIDS ID kan 2 tot 3 weken in beslag nemen.
Een spoedprocedure is mogelijk en kost €110 (dag aanvraag + 3) of €175 (dag aanvraag + 2).
U kan ook eventueel een reispaspoort aanvragen. De levertermijn bedraagt hiervoor 8 werkdagen (2 weken en kost €41)
Wat googelen leverde me ook op dat het kind aanwezig moet zijn bij de aanvraag en dat je een geldige pasfoto nodig hebt (doeme toch, die schoolpasfoto’s met hun lelijke achtergrond kunnen ook al niet dienen).
Even overwoog ik om zonder kids-ID te vertrekken, maar met een doortocht door Zwitserland zagen we dat niet echt zitten. Eén weekend heb ik er over nagedacht en tegen iedereen over zitten mopperen tot ik besloot “Zet u erover, betaal dat gewoon , en stop met zagen”
Vermits ik werk en de kinderen naar de speelpleinen gaan, was enkel de dinsdagavond als het gemeentehuis lang open is een optie. Een simpele rekensom ‘dinsdag +3 dagen=vrijdag’ leerde me dat ik €110 per kind moest betalen en dat we dan volgens plan … maandag in de vroegte konden vertrekken.
Dinsdagavond dus maar de drukte in ’t gemeentehuis trotseren, want natuurlijk komt iedereen liefst buiten de werkuren.
Maar … MISPOES. Op de gemeente wisten ze me te vertellen dat ze woensdag gesloten waren (ah ja, 11 juli, op mijn werk is dat geen feestdag, dus die was ik vergeten in mijn rekensom) en dat die 3-dagen regel enkel telt als je voor 15u komt (dat kon ik niet weten). En zo was het ineens +2.
nieuwe opties
Afhalen vrijdag 13juli -> €210 per kind (met een internationale reispas met spoedprocedure)
Afhalen maandag 16juli om 10u -> €110 per kind
Afhalen dinsdag 17 juli om 10u -> €175 per kind
Mijn brein ging aan volle toeren. Ik probeerde nog te onderhandelen (spoedprocedure +2 dagen voor de prijs van één van +3 dagen), maar onderhandelen is iets wat je op de gemeente dus niet moet proberen.
Ondertussen lag Liv op de grond en krijste de boel bijeen omdat ze dacht dat ze zo’n pakje ging krijgen zoals de kindjes op de flyer (zie foto), en stond Vic aan mijn been te jengelen dat hij pipi moest doen (en hij had dat al in de auto ook gezegd, dus ’t moet wel héél dringend geweest zijn). En kon ik alleen maar denken ‘fuck, da’s veel geld’
Even nadenken en de man consulteren tijdens Vic zijn plaspauze. Bjeurn vond dat we het toch maar moesten betalen, en ik bleef het gewoon decadent veel geld vinden. Terug aan de balie bestelde ik 2 kidsID’s zonder spoedprocedure voor €6. En ik voelde me opgelucht.
Nieuwe opties … andere bestemming, of omrijden via Frankrijk (en voor €420 kan je natuurlijk al een eindje omrijden)
Héhé, ik weet dat ik te laat was met de aanvraag, en ik had het moeten weten, maar toch kan ik me geweldig ergeren aan de hele administratieve malemolen.
Ik ben immers niet de eerste en zeker niet de laatste die beroep zal moeten doen op de spoedprocedure voor de kidsID. (naar ’t schijnt gebeurt dat zelfs in de beste families hé Annick)
Ik begrijp niet waarom ze dat ding niet verplicht maken en direct meegeven met de geboorte, en u waarschuwen als het vervallen is. Want dat wist die man van de gemeente me ook te vertellen, dat veel mensen op reis willen vertrekken en te laat merken dat hun kids-ID niet meer geldig is.
En ik snap ook niet waarom dat ding 2 à 3 weken tijd nodig heeft om aangemaakt te worden, dat in deze moderne tijden.
Ik zeg het u … vakantie = 2 weken stress + 2 weken genieten. Dit heeft volgens mij hetzelfde resultaat als 4 weken werken.
Neen … nu serieus … ik kijk er serieus naar uit, naar die vakantie.
Getting things done
Tegenwoordig ben ik helemaal in de ban van ‘Getting Things Done’, de sleutel tot efficiënt werken zonder stress, zowel thuis als op het werk. Kort samengevat komt het erop neer dat je je taken beheert in een systeem (digitaal, een todoschrift, ….. in elk geval, iets dat je regelmatig raadpleegt, om deze taken zo uit je gedachten te krijgen en je hoofd vrij te krijgen. Zo kan je je effectief concentreren op de acties die je nu moet uitvoeren.
Ik worstel me door het ‘gratis’ boek van David Allen. Ik ben nog niet tot in de helft geraakt, maar wel al zeer enthousiast. Het boek is zware kost, doch staan er zeer logische dingen in. (als ik het boek ooit beëindig zal ik wel eens een uitgebreidde review posten)
Enkele princiepes uit het boek heb ik al toegepast bij de reorganisatie van onze nieuwe buro.
Onze buroruimte is geschilderd en eindelijk vrij voor ingebruikname. Zeker met een belastingaangifte in ’t verschiet wou ik den buro op orde en héél ons klassement gereorganiseerd hebben.
Héhé, had ik dat even onderschat.
Dinsdag verhuisden we de buro, computer en een kast en begon ik te sorteren en weg te smijten en wist ik niet van ophouden.
Woensdag had ik een dagje vrij waarop ik sorteerde en klasseerde tot zeer laat ’s avonds.
Donderdagavond spendeerde ik tot middernacht in den buro … al klasserend en organiserend.
En vandaag … vrijdag … kroop ik na een deugddoend dutje weer in den buro. En mag ik stellen dat alles zo goed als op orde staat. Buiten het feit dat ik alles nog mooi wil labelen met een dymo (dat moet van David Allen).
En nu heb ik een héle kast vol met mappen, allemaal uitgesorteerd.
Ons klassement is van 12 mappen naar om en bij de 40 mappen gegroeid.
Want David Allen zegt ook (en daar moet ik hem bijtreden) dat je ruimte moet overlaten in je archief, voor de nieuwe documenten. Niets is immers zo ergerlijk als iets te moeten klasseren in een kaft die eigenlijk al vol zit.
En bij ons was dat ook zo. 12 mappen … overvol gepropt … en een stapel ongeklasseerde troep.
Ik bestemde voor alles een eigen map, de lening, de woning, het verbouwdossier, de belastingen, de gezondheid, de loonbrieven, het pensioensparen, ….. een kleine map als er niet veel inhoud is, één, twee of desnoods drie grote mappen voor de meer omvatrijke dossiers. En allen met nog veel vrije ruimte.
Ik maakte ook een file aan op ‘google docs’ met de structuur van het klassement en wat ik in welke map kan terugvinden. Want klasseren is nooit simpel (Maak ik één map voor de ING, of trek ik pensioensparen, lening en brandverzekeringen uit elkaar? Maak ik een map met al onze verzekeringen, of laat ik toch de autoverzekeringen onder de map ‘auto’ staan, ……)
Ik moet zeggen dat het een gevoel van vrijheid gaf, dat ik inmiddels 3 rijen met kaften vol heb staan, waarbij in ongeveer een hele kast inneem, dat is gewoon nodig … dat moet ik aanvaarden (check, gebeurd)
Ik moet zeggen dat mijn hoofd wat lichter is … jammer genoeg sta ik ondertussen met het huishouden weer achter, is de belastingaangifte nog steeds niet weg, hebben we nog steeds geen kidsID en is de vakantiebestemming nog niet vastgelegd.
Lollepotters
Hoewel ik even lijk stilgevallen in de sport, heb ik nog wel iets ontzettend leuk gedaan het voorbije weekend. Namelijk de lollepotters mini-triatlon. Met mini wil ik zeggen ongeveer een 10e van het echte werk, nl 300m zwemmen, 18km fietsen, en 4,5km lopen. Niet veel, maar net genoeg om te proeven van het concept ’triatlon’.
Elk jaar dat we meedoen (’t was voor mij ondertussen al de vierde keer, en ik vind altijd wel een mama, zus, broer, man, ….. om mee te doen. Allé, in feite vond mijn mama mij eerst) merk ik dat we daar niet thuis horen. Dat merk je aan alles, de tenue (mensen met een speciaal triatlonpakje bijvoorbeeld), de fiets (ik denk dat ik de enige ben die het parcours aflegt met een stadsfiets), de attitude (ik ben daar altijd ietwat nerveus voor)
Het eerste onderdeel is dus het zwemmen, dit jaar met thermisch pakje ter waarde van €17,95 in den decatlon (dat volgens mij overbodig was, maar soit)
In het zwemmen wordt de eerste selectie meteen gemaakt. Je hebt degene die zwemmen in crawl, en de sukkels die het doen in schoolslag (rara tot welke groep ik behoorde).
Zwemmen buiten (en in een groep) valt niet te vergelijken met zwemmen in het zwembad. Het eerste jaar wist ik dat nog niet. Super hard had ik getraind (op mijn schoolslag), maar ik was niet voorbereid op de golven (van de anderen) en de koude die ‘pakt’ op je ademhaling.
Dit jaar had ik niet getraind, maar was ik wel moreel voorbereid op wat zou volgen.
Zwemmen is dus niet mijn sterkste discipline … integendeel.
Het fietsen ging me dan wel weer beter af. Als je bij de laatste uit het water bent, kan je het vergeten om nog bij een snel groepje aan te pikken (niet dat ik dat zou durven, want ik vind dat maar iets vies ‘fietsen in groep’). Ware het niet dat ik ineens werd ingehaald door iemand (die ik als mijn mama getrouwd zou zijn met haar vriend, mijn stiefbroer zou kunnen noemen) waarbij ik in het wiel kon blijven hangen.
Aan meer dan 26 km/u legden we de 18km af.
Lopen, dat is en blijft mijn sport, en nu ook. Met mijn 11,3km/u haalde ik nog een héél stel in. En deze keer had ik geen last van de overgang fietsen naar lopen (want soms lijkt het of elke vezel in je lijf protesteert)
1u17min heb ik erover gedaan en elke minuut heb ik genoten. Volgende keer graag weer.
Op de foto zie je mijn mama, 2e van links te tellen met een zwembandje. Mijn mama gaat altijd voor de eerste plaats in het klassement, de eerste plaats in haar leeftijdscategorie weliswaar, jammer ze dit jaar (in tegenstelling tot haar vorige deelnames), nog een andere 55+ dame de uitdaging aanging.
Maar, ons mama kon tijdens het zwemmen wel een eendje bemachtigen. Dat eendje moest ze gedurende héél de race (zwemmen, fietsen en lopen) meesleuren en wie er eentje had … een eendje … die kreeg een verrassing. Dit bleek een bak Westmalle trapist te zijn. Tijdens de wedstrijd was ik niet jaloers, ik had immers geen zin om met zo’n eend te zeulen, maar de prijs had ik wel gewild. Gelukkig is ze nogal gastvrij!!!
Vakantiestress
Kennen jullie dat ook … vakantiestress?
- Een grote vakantiepuzzel voor de opvang van de kinders die al aan zijn 4e revisie toe is
- Elke week een nieuwe locatie voor het brengen en halen van die kinders
- Een belastingsbrief die weer op de laatste nipper ingevuld wordt
- KidsID die nog niet is aangevraagd
- Kampeergerief dat je nog moet kopen / verzamelen / zoeken / inpakken
- Een auto die te klein is
- Ellenlange todo-lijstjes
- Al die mensen die je eigenlijk nog eens moet uitnodigen in je nieuwe huis
- Agenda’s die vol zitten voor je ’t merkt
- GPS’en die hun weg buiten de BeNeLux niet kennen
- Een kind dat verjaart in de grote vakantie … en eindelijk een feest wil geven
- Kinderen die helemaal uit hun routine zijn, niet goed meer slapen en ook niet meer luisteren
Vakantie … ’t is leuk, maar alles wat erbij komt kijken …. héhé
’t is vandaag, de laatste schooldag !!! (cfr het liedje van Will Tura)
Voor de juffen, met veel liefde gemaakt, de chocoladekoekjes.
Nen dikke merci, ik was weer super content dit jaar !!!!
Verkeersagressie op de fiets
Niet enkel met de auto kan het er soms bitsig aan toegaan … vandaag ervaarde ik een staaltje onverdraagzaamheid op de fiets.
Voor mij fietst een man, in fietstenu, vrij traag en hij houdt geen rechte lijn op het fietspad, waarop ik even bel, om mijn aanwezigheid aan te kondigen, en hem vervolgens voorbijsteek.
Het rode licht daarop heb ik het warm en doe ik terwijl mijn pulletje uit, waarop de man me inhaalt.
Enkele tijd later komt hij weer in mijn vizier en doe ik hetzelfde. Even bellen en inhalen.
Waarop de man *roept*: “Ik ben genen hond hoor !!!”
ik *verbaasd*: “Excuseer?”
De man *bitsig*: “Op mensen bel je niet, dat doe je op een hond. Zeg dan toch gewoon … ‘sorry, mag ik even door !!!'”
Ik *al lichtelijk verontwaardigd*: “mijnheer, dat is toch net de functie van een bel”
De man *brullend*: “Onnozel kutwijf”
Ik *verbaasd en lichtelijk verontwaardigd*: “Seg”
De man: “Ja seg … stoemme trut”
Dit kon ik toch echt niet over mij laten gaan, zo onterecht en boertig, waarop ik héél hard riep
“Jij … verbaal agressieve man !!!”
Ik wou me niet verlagen tot zijn niveau, dus indruk maakte mijn truttige opmerking waarschijnlijk niet.
Ik ben althans ook niet gebleven om zijn reactie af te wachten, maar snel weggefietst voordat ik een pak slaag kreeg !!!
(want daar was ik wel zeker van, hij kon me toch niet volgen ;-) )
Bananencake
Willen de kinders ineens geen bananen meer.
En dat is nog zo gemakkelijk om zo nu en dan eens mee te geven naar ’t school, op een woensdag bijvoorbeeld, geen bokes smeren, drinkbus vullen, een banaan, en klaar.
In plaats daarvan willen ze nu altijd een geschilde appel in stukjes.
De bananen blijven ostentatief zitten in de bananendoos (want Liv vindt bananen niet leuk, dan moet ze de schil in de vuilbak doen)
Daarmee … deze keer eens iets anders … bananencake (met een recept van de Piet). Ik vond het heerlijk, Bjeurn vond het maar niks en Liv lustte het ook niet. In elk geval, een goed recept voor overrijpe bananen.
- 3 overrijpe bananen
- 250 gram zelfrijzende bloem
- 1 eetlepel natriumbicarbonaat (baking soda)
- 125 gram boter op kamertemperatuur
- 125 gram witte suiker
- 1 ei
- Zorg ervoor dat de 3 bananen overrijp zijn zodat je ze goed kan prakken of platdrukken tot puree in een kom.
- Voeg 1 extra eetlepel natriumbicarbonaat (bakpoeder) aan 250 gram zelfrijzende bloem en roer goed door elkaar.
- Neem een garde en klop de bloem goed door de bananen.
- Neem een andere kom en doe er 125 gram zachte boter en 125 gram witte suiker in. Meng de boter goed met de suiker met behulp van een garde of een elektrische mixer met kloppers.
- Voeg er dan een geheel ei aan toe en klop opnieuw goed door elkaar.
- Voeg het botermengsel bij het banaanmengsel en meng met de garde tot een mooi homogeen deeg.
- Bak 45min tot 60min op 180°C
Liefde is …
Petunia en Gladiolus