Na de trapkast ook even de deuren schilderen, dacht ik.

Amai, heb ik me daar serieus aan mispakt !!! Die zes deuren die we hebben nemen toch iets meer tijd in beslag dan ik had verwacht.

Ik werd al depressief als ik dacht dat we een week zouden moeten wonen tussen het schildergerief, het behangpapier dat op de grond ligt ter bescherming, een badkamer vol verfborstels.
Dat we nog altijd moesten slapen in de buro op de luchtmatras (aangezien de trapkast naar de slaapkamer nog stinkt en de kamer nog moet opgerommeld worden, de vloer vlekvrij gemaakt worden, de trapkast ordelijk geschikt, ….).
En dat we moesten leven in een huis dat al enkele weken niet meer grondig gekuisd is (aangezien al onze vrije tijd naar het schilderen gaat, niet omdat wij zo’n vieze mensen zijn)

Nu wonen we dus terug even bij mijn mama, totdat alles geschilderd gepoetst en op orde gezet is.
Ondertussen worden we goed verwend en heeft ze zelfs haar bed met tempurmatras heeft ze aan ons afgestaan. Daarvoor moet je dan 28 geworden zijn. Op je ouders kan je toch altijd rekenen !!!!

Bedankt mama