’t is al ongeveer een maand dat ik sukkel met een loopblessure, mijn eigen schuld … ik was TE enthousiast, ik wou TE veel, TE snel.

Zelfstudie op google vertelde me dat ik een slijmbeursontsteking had, niet leuk, want eens je daarmee sukkelt is het voor jaren (vertelden de internetfora me).
De dokter echter bleek toch wel zijn diploma waardig te zijn en stelde de diagnose “Neen, ’t is geen slijmbeursonststeking, maar een peesonsteking en ik voel ze ‘hier’ (au) zitten”

Even dacht ik dat dit goed nieuws was, maar een peesontsteking is al evenveel miserie. Je kan dan wel ontstekingsremmers nemen (en dat doe ik ondertussen al 2 weken), maar iets dat amper doorbloed wordt heeft daar ook niet zoveel baat bij (vertelde de dokter me).

Rusten, ontstekingsremmers nemen en bidden … dat deed ik dus … tevergeefs.
Want het proefloopje aan gezapig tempo op ideale ondergrond vertelde me dat het nog grondig fout zit. Na 3km terug zeer en bij km4 ook uitstralingspijn.

Volgende stap zal kinesist zijn en ultieme redmiddel is een injectie (maar dat zie ik zelf precies niet zitten … google was daar niet zo lovend over).

Ik zou wel willen huilen, maar ik heb me voorgenomen om dat niet te doen en het volgende in mijn gedachten te houden “Elk nadeel heeft zijn voordeel !”

En ik heb al stappen ondernomen … vanaf vrijdag ga ik op zwemles om crawl te leren (zodat ik -als ik ooit terug zal kunnen lopen- dit kan vieren met een triatlon), en ik ga me concentreren op het fietsen. ’t is terug goed weer, dus terug met de fiets naar ’t werk … en binnen twee weken fiets ik al naar Parijs (staat los van de blessure, maar is wel handig meegenomen om mijn zinnen te verzetten).

Lopen is echt wel mijn favoriete sport maar heeft één groot nadeel … ’t is een zeer blessuregevoelige sport, dus vanaf nu wil ik triatleet worden … als ik geblesseerd ben voor een ene sport, beoefen ik gewoon de andere.