Roadtrip dag 12 – Wij verkiezen het tweede mooiste
Aantal stappen: 17 000
Gespot: 1 roadkill reekalf, 3 hertjes aan de bosrand tijdens het autorijden en bij de avondwandeling ben ik gestopt met tellen bij 10 :-)
Overnachting: Kemp Kamenec – Teplice nad Metuji
Zo een dag dat het maar niet stopt met regenen en dat je niet wil opstaan. Zo begon vandaag.
‘S Morgens opkrassen in de regen en bij het vertrek zien dat er al 2 vrouwen aan het bier zitten. Je zou denken, dat is als troost omdat ze hun hele dag in het water zien vallen. Wij weten echter beter … op elke kamping zien we hetzelfde verbazingwekkende fenomeen, de halve liters worden al geschonken voordat wij onze tanden gepoetst hebben.
Het was weer een dag van lange afstand in de auto. De regen was dus nog niet zo storend. Al had onze picknickplek gezelliger gekunnen.
Voor vandaag stonden de rotsen van Adrspach op het programma. Dit zijn zandstenen rotstransformaties en gekend als een hoogtepunt in Tsjechië. Pas na een grote wekenlange brand ergens rond 1840 is dit pareltje herontdekt, voordien had de natuur het volledig overgenomen.
En inderdaad … het was echt super knap. Zo had je het olifantenplein
En de burgemeesteres (rechts) en de burgemeester (links)
En ik heb nog veel andere kei schone en instagramwaardige fotos.
Maar voor ons was dit een enorme tegenvaller. Deze plaats voelde het heel pretparkachtig aan. Je moest al inkom betalen om binnen te mogen, je mocht niet afwijken van de mooi aangelegde wegjes en we hadden geluk dat het al heel de dag geregend had want anders was het nog veel drukker.
Misschien is dit super knap … maar een gevoel van “vrijheid” en “into the wild” en al had ik totaal niet.
Wij stonden daar als onnozelaars met onze wandelstokken voor een hike, die die bleken enkel een last, ze bleven vaststeken in de knuppelpaden en Liv liet de hare in het water vallen.
Vandaag hebben we beslist om onze reisgids weg te leggen en meer onze eigen weg te gaan. Want soms is het tweede mooiste (of zelfs het derde mooiste) de betere optie.
De kamping die we kozen bleek een voltreffer, ze hebben het hier volledig begrepen wat een trekker nodig heeft. Een vriendelijke ontvangst, eettafels onder een afdak, ne warmen douche, een plek om de gsm op te laden, een terras en bier, een gemoedelijke sfeer.
Wij aten Lidl vanavond (wij zijn op reis enorme Lidl fans en dit was nu de eerste keer). De pot schafte sushi, gehaktballekes met mosterd in, zalm, verschillende bulgur/quinoa en andere slatjes, rauwkost. En een potje chocoladepudding als dessert. Feestmaal !!!
Na het avondeten gingen Bjeurn en ik nog eens een avondwandeling doen, zonder de kinderen deze keer (ze hebben nog een klein trauma van gisteren).
Maar ze hebben iets gemist …. deze wandeling* was misschien wel het hoogtepunt van de reis voor mij. Nog nooit zoveel herten gezien op 1 wandeling… en niet even in een glimp, neen enkele beesten (met gewei en al) bleven lang in het zicht. En als kers op de taart hadden we ook nog eens de verrekijker mee. Eén groot hoogtepunt, en als we dachten dat we het wel gehad hadden, dan kwamen er nieuwe exemplaren op onze weg. Magnifiek.
Wel moesten we wat aan quickhicking doen, het werd immers al weer snel donker en ons doel (een uitkijkpunt) was nogal technisch.
En weet je wat weer straf was, dat uitzichtpunt was zo een rots als is het park van daarnet (de lokomotief) … maar dan gratis en wel met een gevoel van “Wauw, ik ben hier helemaal alleen en ik heb al dat moois voor mij”.
Toen we terugkwamen was de kamping al op slot, nog even onze technische skills moeten bovenhalen om over het hek te klimmen. ❤
* vanaf de kamping de groene wandelroute tot het uitkijkpunt Lokomotiva (ongeveer 4,5km heen en terug). Extra tip, installeer Osmand op je telefoon.
Roadtrip dag 11 – Grottentocht
Aantal stappen: 26 000
Gespot: Gene vette, een dode zanglijster (bepaald volgens ons vogelboek), een platte muis en een pad
Overnachting: Kamp relaxa in Sloup (met zijn €8 de goedkoopste tot nu toe)
Onze dag begon in mineur, toen we de kamping wilden afrijden zagen we ineens een ziekenwagen, politiewagen aan de kant en ineens kwam er ook een grote helikopter die spectaculair landde op een plek die voor mij onmogelijk leek … op een bospad. We zagen grond, takken en bladeren opstuiven. Bleek dat er een fietser was aangereden vlak aan de kamping. Kiekevel … als ik gelovig was zou ik bidden, nu kan ik enkel hopen dat alles weer goed komt.
Daarna stond ons een rit van 3u te wachten … op naar de Moravische karst.
Dit is een gebergte uit kalkplateaus waar door deelse oplossing door water spectaculaire kloven zijn ontstaan. Er zijn ook talloze grotten waarvan er 4 toegankelijk zijn. De Punkva-grotten zijn het hoogtepunt, maar jammer genoeg waren deze al voor de komende 2 weken volgeboekt (dankzij de blog van Elke hadden we dat gisteren toch al gecheckt)
Als alternatief besloten we dan de Sloupsko-Šošůvske jeskyně te bezoeken en te wandelen tot aan de Macocha-kloof en terug (een 11km wandeling). Onze timing zat echter niet zo goed want er waren enkel geleidde wandelingen (met uitleg in het Tsjechisch) op specifieke uren.
Het werd dus een ultrasnelle en ingekorte wandeling (speedhikers) gevolgd door een geleid bezoek in de grot.
De grot is misschien niet de mooiste, maar we vonden hem toch redelijk impressionant. Op een bepaald moment kwamen we in een grote ruimte met een geweldige akoestiek waar we allemaal eens geluid mochten maken. Een Tsjechische dame zong een mooi lied dat zo mooi klonk dat zelfs de kinderen onder de indruk waren. En toen was het aan ons en deden de Daemskes het geluid van ne scheet na … ge kunt daar echt nergens mee komen.
In de grot worden trouwens soms kamerconcerten gegeven en ook speleotherapie. Dat laatste is een therapie voor asmatische kinderen die baat zouden hebben bij de vochtige ionische lucht.
De grotfoto’s zijn trouwens 40 kronen waard (deel door 25 en je hebt de prijs in euro), want je moest betalen om foto’s te mogen nemen. Dan was de parking eens gratis :-).
De kloof hebben we jammer genoeg niet meer kunnen bezoeken. Te laat en te ver omrijden om er met de auto nog te geraken.
Eten deden we nog eens op restaurant waar we heerlijk en een beetje Tsjechisch aten voor €44 (hoofdgerecht, drankjes en een koffie en chocomelk als afsluiter).
Ter afsluitimg van de dag stippelde ik nog een avondwandeling uit. Soms mogen de kinderen dan wat lezen in de daktent maar nu moesten ze van mij verplicht mee. Mannekes … ik heb ze een klein trauma bezorgd. Ik was precies vergeten dat de dagen terug beginnen korten. Ineens was den bos donker en eng, en het wegje dat ik wou inslagen bleek ook niet te bestaan.
We hebben dus geen dieren gezien (die zie je trouwens ook beter aan een open vlakte aan de bosrand) en ik vrees dat ik de kinderen niet gemakkelijk meer mee ga krijgen. Dat Vicje had echt veel schrik en Liv was ook niet op haar gemak.
Fait divers
Het alcoholpercentage in bier wordt hier aangegeven in stamwortpercentage (het aantal vaste stoffen in het wort voor de gisting tot bier). Een bier van 12° komt overeen met 4° bij ons. Al een chance want het zijn hier allemaal halve liters.
Is dees niet de leukste caravan ever?
Als ik niet beter wist zou ik denken dat Rod Hlavacku wel 235 jaar was geworden. Ik ben er wel al uit dat Rodina familie betekent en Rod geslacht. Maar ik begrijp dees nog niet volledig.
Roadtrip dag 10 – De laatste kanodag :-(
Aantal stappen: 13 000
Gespot: avondwandelingen lonen, deze keer zagen we nog eens een hertje (wie snel is kan het filmpke nog zien op mijn instagram stories)
Overnachting: Autocamp Trebon – Jiří Neubauer
Afstand per kano: 20km
Soms heb je van die dagen dat je denkt, het was een rustige dag. En dan kijk je terug naar de ochtend en die lijkt alweer dagen geleden omdat er ondertussen weer zoveel gebeurd is.
Dat het nog maar vanmorgend was dat de kinderen zelf 200 kronen mochten gaan wisselen (in hun beste Engels) en daar dik in het zak gezet werden zodat Bjeurn zich moest gaan moeien. Ik vind dat altijd zo jammer, dan wil je je kinderen wat zelfstandigheid bijbrengen dan dan worden ze gewoon opgelicht … want dat was het dus. Liv had nog in haar beste Engels proberen duidelijk maken dat het wisselgeld niet klopte maar die dame hield zich van den domme tot Bjeurn zich kwam moeien. Enfin … we laten het los.
Het was vandaag ook de laatste kanodag. Een dag met meer natuur maar misschien ook eentoniger dan vorige dagen. Barrage 11 deden we ongemerkt (niet zo spectaculair dus) en barrage 12 was verboden (en terecht) per kano, daar moesten we uitstappen en te voet met de kano de barrage overbruggen.
Team Peddel (Liv en Bjeurn) bevestigden hun cliché weer. Elke keer dat die 2 samen in een kano zitten hebben ze wel eens kletterenden ambras. Dat was zo in Åland, in de Biesbosch en ook nu weer. Zo hadden Vic en ik (de Lovers) voor enkele kilometers een verstekeling … tot de gemoederen weer bekoeld waren.
Liv in de boot hebben heeft ook wel zijn voordelen. Ze is degene die de boot te water laat en uitstapt als de boot ergens vast zit.
Nadat we aankwamen reden we tot Třeboň. Een kunstmatig merengebied voor karperkweek en mooi om te wandelen. Maar om één of andere reden voelen we het niet. Dat ligt waarschijnlijk aan de schrale kamping (eigenlijk heb ik een hekel aan kampings en mis ik het wildkamperen).
Avondeten was weer typische trekkerskost … wraps.
Ter info … omdat ik er al veel vragen over heb gekregen. Bjeurn en ik slapen dus in de auto. Onze achterbanken kunnen volledig plat gelegd worden zodat we een plat vlak hebben waar we dan matjes opleggen. De kinderen slapen boven ons in de danktent. En al oms gerief staat op de voorzetels … we zijn dus beperkt in bagage.
Om toch nog even verder te gaan met mijn 10 000 stappen challenge deden Bjeurn en ik nog een avondwandeling. Verrassend mooi voor zo kort te zijn feitelijk. Strand, bos, kerk midden in een park en een spooky kerkhof door alle lichtjes. Het hoogtepunt voor mij was toch weer het spotten van een hertje. Dat maakt mijn dag altijd goed.
Bjeurn en ik sloten de avond af in de bar waar we de rest van de reis planden. Teveel te zien … te weinig tijd. Polen schrappen we van de planning … misschien een optie voor volgend jaar.
Om 23u30 gingen we slapen en zagen we nog een lichtje in de daktent. Niet Liv maar Vic zat daar nog stiekem te lezen. Nog eentje in de #nevernotreading club.
Roadtrip dag 9 – De spectaculairste etappe
Aantal stappen: 13 000
Afstand kanotocht: 17km met 5 barrages
Gespot: niks noemenswaardig
Overnachting: Kemp Koruna
Hierboven zie je alle barrages die we op onze kanotocht tegenkomen. Den eerste was naar ’t schijnt de moeilijkste en dat was ook degene waar Liv en ik kantelden. Vandaag deden we barrage 6, 7, 8, 9 en 10.
Op instagram staan er nog eens 2 filmkes.
Het eerste de afdaling van de WannabeBoys (of het YOLO-team), waar je ziet dat Bjeurn serieus moet bijcorrigeren.
Wat je niet ziet is dat er na hen een raft met 2 volwassenen en 6 kindjes omklinkt. Serieus verschieten, begeleiders en kindertjes waren toch wat aangedaan. Wij trouwens ook, want al kwam iedereen er met de schrik van af … er was een jongetje een kwartier nadien nog aan het wenen. *compassie*
Enfin … daarna moesten Liv en ik (Dreamteam) nog gaan. Allez, wij moesten natuurlijk niks, want je kan de barrages overal bypassen door de kano uit het water te tillen. Maar we deden de barrage toch, onder aanmoediging van Vic die ons toeriep “Jullie gaan kantelen meisjes!!!. Maar we bleven toch succesvol recht, al kregen we keiveel water binnen en vloog ik van mijn zitbank. Ik was content dat ik onze kano veilig aan de kant kreeg want een kano vol water is heel onstabiel.
En zo was de hele dag een beetje … vol avontuur, regelmatig veel water in de kano en bijna tranen toen ik met mijn schenen tegen de zitbank voor mij aanknalde.
Het grappige van vandaag was dat de WannabeBoys wel zijn omgekanteld, niet bij een barrage maar bij het instappen in hun kano. Bjeurn stond nog veilig aan de kant en Vic en de kano klonken om. Op zo een moment zie je ook dat iedereen voor elkaar zorgt op het water. Een jongen van naar schatting 14 hielp met de boot terug leeg te scheppen en alles te verzamelen.
Voorts was de etappe pittoresk. Super graaf om zo Český Krumlov te bezichtigen.
En daarnaast was er weer de natuur, mooie mix.
Geen paniek dat we helemaal back to basics gaan. Onderweg stopten we om te ontbijten met koffiekoeken, ’s middags stopten we aan een bar (#nevernotreading) aan de oever voor de lunch (inclusief biertje van 50cl, want zo hoort dat hier).
En de rest van onze zondigingen is zelfs niet gedocumenteerd.
Het is toch nog een klein jongetje … dat zeggen Bjeurn en ik vaak (dankbaar) tegen elkaar. Hopelijk blijft hij nog lang dammen bouwen.
Avondeten was deze keer wel back to basics … trekkersmaaltijd noemen we dat.
En dit is de camping, we hebben de indruk dat de feestvierers eruit zijn en we enkel met de sportivo’s overblijven. Hier komen trouwens zowel backpackers, kanoërs als fietstrekkers aan. En die fietstrekkers, dat pikt toch altijd wel een beetje.
Op deze moment liggen we in de tent met het gekabbel van de rivier.
Op de achtergrond speelt een getallenteerd kampvuurgitarist (met sixpack … dat heeft Vic daarnet opgemerkt) die zou kunnen doorgaan voor de Tsjechische versie van onze Bart Peeters. Best aangenaam om zo in slaap te mogen vallen.
Ps. Je hebt dus de kajaks, de harde kano’s, de opblaasbare kano’s en de rafts hier op het water. Kajaks zie je hier bijna niet (die kunnen ook niet veel bagaga meenemen). Maar de harde kano’s zoals wij hebben, die zijn dus minder stabiel dan de opblaasbare varianten. De rafts die zijn normaalgezien superstabiel (behalve daarnet dus). De harde kano’s zijn vanzelfsprekend wel het graafst.
Roadtrip dag 8 – Český Krumlov, een stad vol optische illusie
Aantal stappen: 21 000 (en tevens de 60e dag op rij dat ik meer dan 10 000 stappen zet. Hiermee heb ik een persoonlijk doel bereikt en heeft Garmin me met een badge beloond)
Gespot: blauwe libellen (volgens Vic), waterjuffers (volgens Liv) en mits wat googelen sluit ik me aan bij Liv
Overnachting: kemp Vltavan (net zoals de vorige kampings uitgebaat door Ingetours (waar we de kano’s huurden). Hier belooft het wel rustiger te worden want de bar sluit al om halftien.
Vandaag legden we 13km af per kano (gisteren waren het er 21) en zonder omkantelen nu. Al zie je op ons instagramfilmke dat wel misschien toch wel wat chance hadden, super vlot gaat het nog niet.
Gisteren hadden we 3 van die hoogteverschillen (waarbij we bij de eerste kopje onder gingen), vandaag waren het er 2 … en morgen zijn het er veel.
We worden wel steeds professioneler, we hadden deze keer een spons in de kano waarmee we het laatste water uit de kano konden verwijderen. De kano omkantelen is dus niet voldoende want er blijft water in de randen staan, en dat laatste water zorgt er voor dat je altijd met je voeten in het water zit. NIET aangenaam. Maar vandaag bleven onze voeten dus droog.
Voorts zat ik deze keer met Vic in de kano (Team Lover … omdat wij altijd zo lief zijn voor elkaar). Ik verschoot van dat klein manneke, hij deed goed zijn deel van het werk. En er was minder discussie dan gisteren in de boot van het Dreamteam.
De kanotocht bood natuur en industrie. Ik heb wel iets met de lelijkheid van industrie, misschien omdat ik zelf nog in fabrieken heb gewerkt en omdat ik ooit mijn eindwerk op Bayer in de Antwerpse haven deed, wat ik toch wel een fascinerende omgeving vond.
Slechts 13 km op het programma en dat gaf ons de kans om te citytrippen te gaan in Cesky Krumlov. Dit stadje is Unesco werelderfgoed en volgens de reisgids de tweede mooiste stad in Tsjechië (na Praag). Ik geloof dat volledig. Een prachtige oude binnenstad met prominent mooi kasteel.
Wat ook speciaal was en steeds terugkwam, was dat de muren van de gebouwen via optische illusie precies relief hadden.
Naast citytrippen gingen we ook op prospectie. De binnenstad ligt immers in een lus omringd door de Moldau. Morgen belooft een prachtig maar moeilijk parcours. Veel snelle hoogteverschillen te overwinnen (zie bovenstaande foto de rechtse passage), ik hoop dat we droog blijven maar neem mijn voorzorgen. Slippers en warme kleren in de ton.
Liv ziet het alvast zitten om morgen met mij de hoogteverschillen te trotseren. Ik ook dan.
Roadtrip dag 7 – het Kantelteam
Aantal stappen: 16 000
Overnachting: Kemp Nahoŕany aan de Moldau (feestcamping vol kanoërs)
Gespot: 2 muizen en een een vis die wel 30 cm hoog uit het water sprong en dat 2 keer na elkaar. Jammer genoeg geen bevers want sporen van bevers zagen we genoeg
Ik was gisteren op 2 vlakken mis. Ten eerste over het uitslapen. Het slapen ging al zeer moeilijk door de feestvierders die om 3u ’s nachts nog eens lawaai kwamen maken aan onze tent en dan werden we uit onze tent gebrand door een zon die zich dan de rest van de dag niet meer zou laten zien.
Voorts is de Moldau geen Lesse. Als je op de Lesse kajakt dan moet je al veel moeite doen om om te kantelen. Je moet eens raden hoe lang het duurde tot Liv en ik met de kano omsloegen … nog geen 10 minuten.
Op de Moldau zijn dus wat sluizen. En voor de kano’s zijn er dan passages met geleidelijker verval voorzien. Zie het als een glijbaan (een redelijk enge) waar je met de boot over moet.
De eerste passage was het dus al zo ver. We waren al euforisch want we hadden het gehaald, maar blijkbaar kraaiden we te vroeg victorie want ineens sloegen we om. Achteraf konden we er mee lachen maar op de moment zelf waren we toch wat in shock.
Gelukkig hadden we ons geen zeer gedaan, zaten onze spullen in een waterdichte ton en is mijn gsm waterbestendig … want die is in mijn zak volledig mee ondergedompeld. Zelfs mijn sletsen lagen tot mijn grote verbazing nog in de boot en onze peddel werd door iemand opgevist.
Het “Dreamteam” (zoals Liv en ik onself noemden werd al het Kantelteam genoemd door de Wannabees (het jongensteam).
De route was op zich was wel echt tof en schoon. Hoewel er een commerce rond hangt was het vandaag niet te druk op het water. Met momenten waanden we ons helemaal alleen.
Met commerce bedoel ik af en toe een drijvende kanobar, cafés langs de kanten, boten met vriendemgroepen in matrozentenu, …
En dan heb je nog de campings, die zijn de exponent. Er heerst een beetje een festivalsfeer, voor de rust moet je hier niet zijn. Onze buren bijvoorbeeld zijn een bende twintigers zonder kinderen, die toen wij even in onze tent schuilden voor de regen onze bank kwamen pikken. Ik veronderstel dat ze tot de late uurtjes veel luidruchtig plezier op onze bank zullen beleven. (Ik broed op een ludieke wraakactie in de ochtend)
Maar het was een heel toffe dag, zeker in de namiddag toen we als team wat meer op elkaar afgestemd begonnen raken. Het duurde bijvoorbeeld even voor ik door had dat Liv helemaal niet in het midden van haar bankje zat, waardoor we telkens bleven afwijken naar de kant die ik moest bijsturen. En Liv maar zeggen “Mama, ik ben veel sterker dan jij, voor elke slag die ik doe moet jij er 5 doen”
En zo moesten we Liv ook afleren om bij elk moeilijk moment haar ogen dicht te doen, haar aan de kant te zetten en zo de kano in onbalans te brengen en luid te gillen “IK WIL NIET KANTELEN”. Klein traumake te verwerken blijkbaar. Al was er voornamelijk wat dramaqueengehalte bij)
Neen echt nen hit bij ons allemaal … ondanks de regen en de verkleumingen bij Vic en mezelf
Lessons learned
- Enkel badkostuum en ev. regenjas aan in de boot want als je met kleren omkantelt is alles nat (en heb je het de hele dag koud)
- Een reddingsvest is ook nuttig om het zitbankje wat zachter te maken.
- Kanoërs (en Tsjechen) begroeten elkaar met “Ahoi”. En Vic doet dat met “Ahoi kameraadjes”
- Die waterdichte tonnen zijn geen overbodige luxe.
- Weet dat je deze kanotocht niet in een verlengd Tsjechisch weekend mag plannen (5 en 6 juli zijn feestdagen)
We sloten onze dag af met pizza, uno, frisbee, een avondwandeling en een kampvuur gelijk de echten (bijna … want de worstjes ontbraken).
Morgen meer van dees plezier, maar eerst uitslapen?
Roadtrip dag 6 – Bjeurn zijn oude knoken kunnen het niet aan
Aantal stappen: 19 000
Gespot: een ree in het veld terwijlnwe voorbij ree-den met de wagen
Overnachting: Camping Kemp Pod Hrází (Vyšší Brod)
We dachten dat we vroeg opstonden toen we om 7u30 ons bed uit sprongen. De camping was echter al vol leven.
Tsjechen zijn naast bierdrinkers, helemaal niet preuts (al veel bloot gezien hier), proper (zwerfafval zien we hier amper en mensen lijken de gewoonte te hebben om op te rapen wat ze onderweg toch tegen te komen), sportief, vleeseters (zoals geroosterde worstjes boven het kampvuur) … ook vroege vogels te zijn.
Onze eerste stop voor vandaag was de Lipno treetop walk. Wandelen op een pad hoog tussen de bomen naar een uitkijktoren (blijkbaar zijn er zo wel meer in Duitsland en omstreken)
Er waren verschillende opties … met kabelbaan naar boven gebracht worden, met een grote step (heel populair hier) naar beneden gaan. Er was zelfs ook een attractieparkachtige toestand met bobsleebaan.
Wij kozen gewoon voor de basics (de kinderen zijn dat al zo gewoon dat er zelfs geen gezaag is). We wandelden 1km naar boven en beklommen dan de toren. En de kinderen mochten via de schuifaf (30 min aanschuiven) naar beneden glijden. Een grappig momentje toen Liv het in de glijbaan meteen op een luidkeels gillen zette en de hele aanschuifrij in lachen uitbarstte.
Daarna reden we verder tot Boršov om daar onze auto achter te laten en ons met de bus naar Vyšší Brod te laten vervoeren. In tussentijd ving Vic wel 12 visjes, lazen Liv en ik een boek … en ging Bjeurn op wandel want wat lummelen is echt zijn sterkste punt niet.
Morgen starten we immers aan een vierdaagse kanotocht over de Moldau.
Onze daktent en het merendeel van onze spullen lieten we samen met de auto achter. Nu is het vier dagen met een minimum aan gerief … back to basics. Bjeurn mist vooral zijn stoel … zijn oude knoken kunnen het niet goed aan zonder de luxe van een stoel.
Ik verschiet er nog steeds van hoe zwaar onze rugzakken wegen als we met slaap en kookgerief op trot gaan. Dat ligt natuurlijk ook deels aan het feit dat de kinderen hun eigen gerief nog niet allemaal kunnen dragen.
Als we met de bus naar het beginpunt rijden merken we dat we daar niet alleen zullen zijn op de Moldau. Net als de Lesse op een zonnige dag in het weekend. Een vrouw vertelt ons dat het zelfs op het nieuws gekomen was, de stormloop voor de kanotochten op de Moldau de laatste dagen. Het mooie weer en de feestdagen zitten er zeker voor iets tussen. We hopen dat de drukte toch nog wat afneemt. Het verlengde weekend is bijna om (morgen zondag) en ook het weer gaat wat keren. In plaats van tegen de 30°C zal het de volgende dagen rond de 20°C schommelen.
Alles op onze camping staat in thema van de Moldau. Ik veronderstel dat iedereen hier morgen in een kano zit. Veel kinderen ook … wat tof is voor Vic. Hij mengt zich al snel in een balspel. Wat is het toch gemakkelijk om een typische jongen te zijn.
We bestuderen de route al wat en merken dat er verschillende hoogteverschillen en sluizen op ons parcours zitten. Het belooft spannend en ook mooi te worden. Liv heeft er al op voorhand plezier in.
Als avondactiviteit verkennen we het stadje. Goede vibes !!! Voor Vic kopen we nog een hoedje, vermits hij zijn pet in de auto vergeten is. Een schoon hoedje, ik hoop het binnenkort te kunnen aanslagen. Liv krijgt iets waar ze al jaren over zaagt … een visnetje.
Een bezoek aan het kerkhof mag ook niet mankeren, dat is één van onze dada’s. Dit was een kleurrijke bedoening met veel bloemen en overal foto’s van de overledenen. De urnen staan in een glazen vitrine samen met een foto en persoonlijke spulletjes. Vreemd licht ook … te wijten aan een golden hour en dreigende donderwolken die overkwamen.
De nacht belooft moeilijk te worden. Hoewel er op onze kamping veel plaats is, is er een tent op 2 meter van ons komen staan. We horen momenteel het gesnurk tot bij ons. Voorts lijkt iedereen nog wakker, zijn er kampvuurgezangen, veel gepraat en gelach. Wat ik wel begrijp wat het is ontzettend warm en het lijkt maar niet af te koelen.
De luide radiomuziek die werd opgezet is wel wat minder. Maar wij zijn gelukkig goede slapers en als de zon ons morgen niet de tent uitbakt zijn we ook van plan om uit te slapen.
Roadtrip dag 5 – Toeristischer moet het niet worden
Aantal stappen: 24 000
Overnachting: Camping Modřín (aan het Lipno stuwmeer)
Gespot: een eekhoorn (net toen ik bij het spelletje dat je een dier moest raden een eekhoorn had gekozen . . echt toeval) en een mol (in de vorm van een roadkill)
Vanmorgen werden we uit onze tent gebrand, maar net toen ik de zonnepanelen had geïnstalleerd sloeg het weer om en eigenlijk werd het de hele dag niet meer heel warm. Maar we waren wel snel uit ons bed en konden vroeg de tocht terug naar beneden aanvangen.
Deze was wat korter, minder avontuurlijker en alleen maar bergaf … dus de terugweg ging behoorlijk vlot. De shortcut die we deden was trouwens weer het mooist. Misschien een signaal om wat meer van het pad af te wijken.
Nu we boven zijn geweest (zie verslag gisteren) begrijpen we deze waarschuwingsborden veel beter.
En ook het logo van het Sumava National Park is toepasselijk beseffen we.
Een molleke is schattiger als roadkill dan in je tuin.
In de namiddag trokken we naar het stuwmeer van Lipno en tevens de meest toeristische plek (buiten Praag misschien) van Tsjechië.
Niet helemaal mijn ding. Veel volk, dure (zelfs naar Belgische maatstaf) overbevolkte winkels vol toeristen, crowded speeltuinen en allerlei vormen van al dan niet elektrische fietsen, fatbikes en steps die zich door de wandelaars manoeuvreren.
Ik hoopte op een dutje en een boek voor mezelf op de camping … maar wat niksen of zich in stilte bezig houden is aan Vic niet besteed. Dat werd bijgevolg een kort dutje.
Het campinglife is hier feitelijk best wel ok. Vuurtjes stoken waar je maar wil op het gras en een worst erboven braden is hier blijkbaar traditie.
Tsjechen staan bekend als de grootste bierdrinkers van Europa (zeker na de spitsing van Tsjecho-slovakije, want de Slovaken drinken blijkbaar een pak minder) en dat is ons ook al opgevallen. Bier (halve liters) zijn prominent aanwezig en het is geen uitzondering om ’s morgens al mensen te zien die aan de campingbar hun eerste pint drinken.
Nog een illustratie, toen we gisteren op de berg aan het kampvuur zaten met de locals, kwam er ineens een fietser aan met een rugzak vol bier en worsten. De nonkel van één van de hikers die hen kwam bevoorraden. 30km had hier daarvoor gefietst (onze reisgids zegt dat Tsjechen ook heel sportief zijn, bij deze weer bewezen)
Wat ook opvalt op de campings die we hier zien is dat er opvallend veel tenten zijn. Soms vrezen we dat tenten (en dan hebben we het over eigen tenten, en niet de ingerichte exemplaren) uitsterven op campings, maar hier moeten we daar geen schrik voor hebben. Hier zijn wij de specialekes met onze rooftoptent.
Wij zijn op reis nogal fan van de wegwerpBBQ. Niet ecologisch … wel zeer lekker.
En zo vierden we vandaag onze eerste Tsjechische feestdag, morgen is er nog eentje en daarna is het zondag. Wij zijn content dat er toch nog wel wat winkels open zijn. Een toeristische regio heeft toch ook zijn voordelen.
Roadtrip dag 4 – De dappere duo’s doen hun naam weer eer aan
Aantal stappen: 23 000 (maar sommigen tellen dubbel)
Overnachting: Emergency campside (trekkersplaats) Polednik in Sumava National Park
Gespot: een slang (maar een kleintje dat je zo in je broekzak kan steken, aldus Vic)
Wat een prachtige dag. We besloten op tweedaagse te gaan en kozen een trekkersplaats uit in het Sumava National Park om naartoe te wandelen. Deze plek waar trekkers hun tentje mogen opzetten ligt nabij een uitkijktoren op de top van een berg (1325m).
We klokten af op 14 km en 700 hoogtemeters. In het begin dacht ik dat deze wandeling helemaal niet zo spectaculair was. Buiten de vele reuzemierenhopen en de waarschuwingsborden voor de landmijnen (restanten van het ijzeren gordijn).
Maar dan namen we een omweg naar een prachtig meertje (hashtag NeverNotReading voor Liv). En daarna begon het avontuur echt.
We wilden natuurlijk een shortcut nemen en waagden ons aan een klein wegje, niet meer op de officiële trail.
De foto’s kunnen het niet echt tot zijn recht laten komen, maar ons wegje was volledig volgroeid, omgevallen bomem lagen op de weg en het was op sommige plaatsen zo drassig dat ik schrik had dat we zouden vast blijven steken in het moeras.
Ik had niet verwacht dat we deze vakantie dapper zouden moeten zijn. Enfin Bjeurn is dapper en wij hebben allemaal volle vertrouwen, al was ik met momenten toch niet op mijn gemak .
Ik peins dat we met zijn allen content waren toen we in de voormalig militaire toren ons eindpunt zagen.
Al moet ik zeggen dat ik super trots opnde kinders was want ze liepen uiteindelijk ook met een zwaren rugzak en de route was niet evident.
Op de bivakplaats was dik ok. Super knap, banken in overvloed en zelfs een overdekte vuurplaats.
Eten deden we met zijn allen recht uit de pot. We waren al zo zwaar geladen dat er geen ruimte meer voor borden was.
Het vreemde aan deze plek is dat hier hele bergflanken vol dode bomen zijn. Een zeer bevreemdende aanblik, precies apocalyps.
Blijkbaar is er in 2007 een orkaan geweest, waardoor er vele bomen omgewaaid waren en toen kwam er een houtkeversoort die het verzwakte bos helemaal vernietigde. De infoborden zijn hier jammer genoeg enkel in het Tsjechisch … dus sons moeten we wat gokken wat er staat.
Tijdens onze avondwandeling vonden we een half vergane houten wandelpad. Samen met het bos is precies het hele gebied verloederd. Jammer want het is hier echt wel de moeite.
‘S avonds sloten we mee aan het kampvuur met wat Tsjechen die hun worsten en bier met ons deelden (de fotografen achter Vic ergens op een bovenstaande foto), een Fransman en een Oekraïner.
Weer een memorabele dag ❤
Update dankzij Ann-sophie. De kever is blijkbaar de letterzetter. In Harz heeft die ook lelijk huisgehouden. Een voordeel zou wel zijn dat er nieuwe bomen en ook loofbomen kunnen groeien ipv naaldbomen. Hier echter nog geen nieuwe loofboom gezien.
Roadtrip dag 3 – Auf wiederschnitsel Duitsland, Ahoi Tsjechië
Aantal stappen: 16 000
Overnachting: Kamping Antýgl (Aanrader)
Gespot: een hert in de verte (met verrekijker)
Zo werd ik wakker, eens een ander zicht … daktent ipv auto en Vic ipv Bjeurn.
Ik houd van het zicht vanuit de daktent … je hebt een 360 view en niemand ziet jou. Ik vermoed trouwens ook dat de daktent warmer is dan de auto.
In de Donau kan je ook zwemmen en de strandjes zijn er overvloedig. Het zwemmen in de Donau was dus een verplicht nummer voor we weer verder trokken.
Bjeurn was een beetje panisch (in zover Bjeurn panisch kan zijn … lees “Annelies overdrijft een beetje want dat is beter voor het verhaal”) dat we teveel water zouden binnenkrijgen en daar ziek van zouden worden, want hij zag een (denkbeeldige?) oliefilm drijven.
Ik had vooral schrik voor de koude, maar ik moet zeggen … de Donau was aangenaam en ik heb er echt van genoten.
Met de wagen namen we dit keer niet de grote wegen maar de toeristische route door Beieren. De bovenstaamde fotos zijn niet mooi maar wel kenmerkend.De typische gekleurde kerkjes met (oost-Europese?) torenspitsen met uurwerk.
Tot onze grote verbazing ook veel meipalen (wat me eraan doet denken dat ik Liv haar midzomerfeest eens moet bloggen want wij (en vooral Liv) hebben een ding met meipalen.
Middageten deden we onderweg en in de namiddag kwamen we, na net geen 1000km rijden, eindelijk aan in Tsjechië.
Waar we al direct werden begroet door lelijke winkels met tuinkabouters, houten windmolens en vreemde bollen waar we het nut nog niet van zien (ook tuindecoratie vermoedelijk).
Gelukkig werden we op voorhand verwittigd dat we een wegenvignet nodig hadden, want anders hadden we dat waarschijnlijk niet geweten tot we een boete zouden krijgen.
Altijd weer wat wennen … een nieuw land. Elke keer is dat hetzelfde liedje “Ai … ik weet niet eens hoe je ‘dank u’ zegt” (het enige woord dat je echt moet kennen).
Maar wat ons direct opviel.
Veel bos (in vergelijking met Duitsland), op elke stomme parking te betalen om te mogen parkeren en verbazend veel toeristen, vooral wandelend of per fiets (voornamelijk Tsjechen)
Ons eerste ijsje kostte ons een dikke euro (een Calipo-achtig ding want een Magnum variant was wel bijna 2 euro).
Wat ik ook vergeten was, was dat je hier cola’s krijgt van 33cl … dat vonden de kinders natuurlijk wel leuk (en terecht want net als in Duitsland zijn de pinten hier standaard een halve liter)
Overnachten doen we in natuurgebied Sumava, we zitten in de bergen en het is beduidend frisser.
Dat is voor mij eerder een goed ding.Onze camping is zalig en ligt aan een pittoreske rivier. We betaalden 300 czk (of €12) en iedereen die we ontmoetten (alleen maar Tsjechen) waren super lief.
Zo trakteerde een dame ons allen op een douche (want we hadden nog geen munten) en zo hebben we kei lieve buren die schrik hebben dat hun zoon zijn cello-handen zou blesseren bij het hout klieven voor het kampvuur.
Het grappige aan de kamping is dat je overal een vuurtje mag maken. Geen regels blijkbaar. Heerlijk.
We sloten de dag af met een wandeling van 5km. Amai … super knap. We wandelden langs een kanaal (we vermoeden dat dit gegraven is voor houtstammen over te transporteren), we kwamen zelfgemaakte vlotten tegen en we spotten een hert (in de verte met de verrekijker).
Ik verbaasde me erover dat we niet meer wild tegenkwamen want ale condities waren er … valavond, vlaktes, bosranden.
In onze auto ligt nog een ticket van euromillions dat we op deze moment niet kunnen verzilveren wegens geen internet. We dromen dus maar een dagje langer over onze campervan die we met onze winst gaan kopen.
Roadtrip dag 2 – Unesco werelderfgoed (en een onaangename verrassing)
Overnachting: camping Azur Regensburg
Aantal stappen: 18 000
Weer een dag van de grotere afstand vandaag, toch geraakten we nog niet in Tsjechië. Dat moet ook nog niet maar we verlangen wel naar goedkope ijsjes. Ten eerste herinner ik me nog heel goed de goedkope ijsjes tijdens mijn vakantie destijds met mijn ouders in Tsjecho-Slowakije. De ijsjes kostten minder dan 1 Belgische frank per bol en de rest van het eten vond ik toen niet lekker. Anderzijds is het hier warm, het lijkt me al lang geleden dat we een vakantie in zomerse temperaturen deden. We wanen ons hier in het Zuiden. … en we denken bijgevolg veel aan ijsjes.
Natuurlijk konden we ’s morgens niet vertrekken zonder nog eens te gaan zwemmen (we hebben Liv immers mee)
We eindigden in een dure (€50), maar gelukkig leuke, kamping in Regensburg en trakteerden ons daar direct op een drankje / ijsje.
Tevens de enige moment dat Bjeurn op social media zit … om zijn bier te untappen. (Untapped btw)
Eten was gewoon stokbrood met zalm, tomaat mozzarella en groenten. Meer moet dat soms niet zijn.
We kozen trouwens voor Regenburg omwille van het feit dat de binnenstad unesco erfgoed is … en terecht. Tof stadje met goede vibes.
Al waren we helemaal fan van de traditionele klederdracht. De onderste foto is onze favoriet (let op de gelijknis met de vis)
Onderweg (Regenburg is op wandelafstand van kamping) zagen we verrassend genoeg beversporen (ik verwacht dat niet op de Donau en zeker niet in stedelijk gebied) maar jammer genoeg geen bevers.
Bij het zien van deze kanopassage hoopten we (Vic niet) dat we ook zo een spannende passage gaan mogen doen aan de sluizen op de Moldau tijdens onze kanotocht in Tsjechië.
Op t einde van de dag gingen de kinderen slapen en Bjeurn en ik nog iets drinken. Maar toen we terugkwamen kregen we de onaangename verrassing dat het blijkbaar in de daktent niet zo goed geklikt had tussen de kinderen. Liv lag immers ineens in de auto.
Opsplitsen dan maar zeker !!! Dit verklaart waarom het verslag van vandaag in de daktent werd getypt, en wat langer is dan normaal.
’t is die eenzaamheid, ….
Roadtrip dag 1 – Geierlay hangbrug
Aantal stappen: 23 000
Overnachting: Am Mühlenteich Camping
Ik moet zeggen dat ik op voorhand niet echt bezig was met de vakantieplanning van deze reis. Op zich niet anders dan anders want wij hebben de gewoonte om de avond op voorhand soms nog van bestemming te veranderen. Maar nu had ik me ook niet eens de moeite genomen om me te verheugen op de reis. Het enige dat ik wel al had gedaan was, in de bib, een boekje over Tsjechië en Polen halen. En toen ik in het weekend Tsjechië doorbladerde, wist ik, dit komt hier helemaal goed.
Vermits we dit jaar 3 weken congé hebben, is het allemaal wat relaxer. We doen net zoals verleden jaar een roadtrip met auto en daktent. De kinderen slapen op het dak en wij in de auto en we doen alsof we een campervan hebben.
We zijn precies wat bedrevener in het inpakken dan vorig jaar, onze bagage lijkt compacter. Vermits we ’s avonds in de auto slapen moet al onze bagage ’s nachts op de voorste zetels gepropt worden. Verleden jaar ging dat in mijn perceptie moeizamer dan nu.
Even ter verduidelijking. Het fietsen zijn we nog lang niet beu, maar Liv precies wel …. en een vakantie moet voor iedereen leuk zijn.
In plaats van een fietstocht wilde ze een meerdaagse kanotocht doen, en dat vonden wij ook een mooi alternatief.
Onze eerste tussenstop was er al na nog geen 400km … als trekker telt immers niet de bestemming, maar het onderweg zijn.
Ik had nog ergens op een lijstje de “Geierlay” staan, destijds de langste wandelhangbrug van Europa. Ondertussen zijn er al 2 langere (maar die lagen niet op onze weg).
En zo reden we tot het bezoekerscentrum in Mörsdorf waar we de Geierlayschleife, een schone wandeling van 7km, afstapten.
Plezant … en als de vakantiestemming er nog niet was, dan kwam ze toen wel.
Kamping zoeken was iets moeilijker … op de eerste kamping waren we niet welkom. Enfin … de kinderen waren niet welkom want het was een stiltekamping waar kinderen onder 14 jaar niet welkom waren. Ergens kan ik wel begrijpen dat mensen de rust verkiezen zonder kleine ruziemakers om deze te verstoren.
Maar zoals we al weten … uit een teleurstelling volgt meestal iets goed en hier was dat de toffe kamping Am Mühlenteig.
Er was een biergarten met restaurant met grote biertjes en lekkere frietjes met paprikapoeder (een hit bij onze kinders), schnitsel en bradwurst.
Geen compassie met onze veggie die het bij een slatje moest houden want haar worden waren “de vakantie is al lekker begonnen”.
Het toppunt van Liv haar dag was ongetwijfeld de zwemvijver op de kamping.
Bij mij was het misschien de avondwandeling zonder kinderen. Ik wijt het immers aan hun afwezigheid dat we een ree, een haas en een vos konden spotten.
Liv kwam trouwens daarnet in contact met haar eerste teek. Gelukkig had deze zich nog niet vastgezet. Ik ben alvast opgelucht dat we ons ingeënt hebben tegen tekenencefalitisch.
Benieuwd wat morgen brengt.
Denk eens … DISCGOLF !!!
Op zoek naar een toegankelijke, goedkope activiteit … die ook nog origineel is? Doe eens aan discgolf !!!
Discgolf is een combinatie tussen frisbee en golf. De bedoeling is om in zo weinig mogelijk worpen de frisbee in een mand (de hole) te laten belanden.
Wij leerden discgolf kennen in Estland en we zagen het daarna regelmatig terug in de Scandinavische landen. In die contreien is het enorm populair en in de parken waar wij ons tentje opsloegen was dikwijls ook een disc golf parcours. Maar blijkbaar komt het overgewaaid van de VS, waar de sport zeer populair is.
In België is de sport jammer genoeg nog niet zo doorgebroken. Voorlopig zijn er slechts 4 terreinen, waarvan 3 in Wallonië. In Nederland is de sport iets groter, al lijken de terreinen daar ook vrij beperkt.
Wij probeerden discgolf uit in het park Fort 3 te Borsbeek (dat trouwens vrij toegankelijk is) en we kwamen enthousiast terug. Aan onze frisbee techniek is zeker nog wat werk, dus aan een competitie deden we nog niet. En al vliegt mijn frisbee nog steeds niet super smooth, uiteindelijk belandde hij wel steeds in de mand.
Het park in Borsbeek was trouwens ook de moeite, met speeltuin, veel groen, leuke koeien, een natuurpuntwandeling van 4,5km en afleiding door de kleine sportvliegtuigjes die overvliegen.
Het plezante is ook dat dit héél toegankelijk is, zowel kinderen, sportivo’s als de minder sportieve medemens kunnen hier veel plezier aan beleven. Wat me doet bedenken dat dit ook een hele leuke teamactiviteit met collega’s zou kunnen zijn.
Wil je eens iets anders doen? Denk dan discgolf !!!
Nuttige links
Hoe sportiever, hoe depressiever … maar het komt allemaal wel weer goed !!!
Als hier lang niets te lezen valt, wil dat niet noodzakelijk zeggen dat er iets mis is. Dit jaar was waarschijnlijk wel mijn slechtste blogjaar ooit en dat ligt voornamelijk aan het feit dat ik vollembak aan het programmeren en aan het carrièreswitchen ben (waarschijnlijk één van de beste beslissingen uit mijn leven).
De laatste 2 maanden waren echter wel behoorlijk kak.
Ik kreeg een nekhernia net op het moment dat ik mijn voorbereiding voor de marathon van Antwerpen, helemaal en met volle goesting, had afgewerkt. Ik ben nog 2 weken blijven geloven dat ik nog ging kunnen starten, maar die hoop bleek ijdel.
Maar die marathon was nog niet het ergste. Ik heb er al 3 gelopen dus de kop was er wel af en ik had ook niet het gevoel dat er een ferm PR inzat.
En als marathonloper weet je dat de marathon onvoorspelbaar is, dat is “part of the game”. De start halen is misschien nog moeilijker dan de finish halen.
Erger was de allesoverheersende pijn. Ik kan zeggen dat dit het pijnlijkste was dat ik in mijn leven al heb meegemaakt. Niet de nekpijn zorgde voor last, maar vooral de uitstralingspijn tot in mijn wijsvinger* was vreselijk. En pijnstillers blijken feitelijk niet te werken tegen zenuwpijnen.
Op het hoogtepunt durfde ik niet meer gaan slapen en stond ik van pure ellende weer op om 3u ’s nachts, om na een paar weken totaal ‘op’ te zijn. Ik heb nog nooit zoveel gehuild, zowel van de pijn als van de frustratie. Drinken deed ik met een rietje omdat ik mijn hoofd niet meer naar achter kreeg. En wandelen, fietsen (de pijn tijdens het fietsen was het allervreselijkst), lopen, gitaar spelen, …. was allemaal onmogelijk.
Het verdikt hernia is ook ongelooflijk hard bij mij aangekomen, ik wou immers geen hernia, dat past toch niet bij mij. En dan nog een nekhernia … dat klinkt nog belachelijker dan gewoon een hernia.
De neurochirurg vertelde me dat dit typisch is voor sporters, dat sporters daar psychologisch meer van afzien dan niet-sporters. Hoe sportiever, hoe depressiever!!! En dat ik het echt niet teveel in mijn hoofd mocht laten spelen. Gemakkelijk gezegd, moeilijker gedaan.
Want in mijn hoofd speelde dat enorm, ik ben geen persoon om niet te kunnen bewegen en ik zag op een bepaald moment echt geen licht aan het einde van de tunnel. Ik moet zeggen dat ik héél dankbaar was voor het geduld van mijn omgeving (mijn gezin en mijn studiegenoten waren goud waard) … want zelfs ik was mijn eigen gezaag beu gehoord.
Een hernia maakt ook eenzaam, ik ben immers niet het type persoon dat gezelschap opzoekt als het minder goed gaat.
En als kers op de taart … begonnen mijn sollicitaties net te lopen als ik volop in herniacrisis zat. Amai, dat was een geweldige tijd.
Maar zoals mijn nieuwe lijflied zegt “Het komt allemaal wel weer goed“.
De neurochirurg vertelde me immers dat de pijn van een nekhernia na 2 maand uit zichzelf moet verdwijnen en over het algemeen ook niet meer terug komt. Ik ben nu exact 2 maanden en een infiltratie verder en inderdaad … ik ben al een héél pak beter en ik kan terug zo goed als alles. Het begon met wandelen en toen ik eindelijk terug kon fietsen heb ik maar meteen het lopen ook weer opgepikt.
Het goede nieuws dat mijn neurochirug ook had, was dat die nekhernia niet veroorzaakt is door het lopen. Want echt, ik kan die sarcastische opmerking “Lopen is toch gezond hé!” niet meer horen.
Ik was ook wel opgelucht om te horen dat ik mezelf niet kapot gelopen heb, en nog opgeluchter toen de dokter me vertelde dat ik gewoon terug marathons mocht gaan lopen als ik voel dat ik er terug klaar voor ben.
Ik heb veel nagedacht de afgelopen maanden, over ergonomie, veel losse gedachten.
– bikepacking is misschien toch beter is dan hiken met een zware rugzak – mijn rugzak waar ik dagelijks mee rondloop is te zwaar en dat ligt ook aan mijn ‘salad in a jar’ – kijken op de smartphone is helemaal geen ergonomische houding – als programmeur zal het een uitdaging zijn om gedurende de dag voldoende te bewegen en ik zal daar echt goede gewoontes in moeten vinden – ik geloof volledig dat zitten het nieuwe roken is – kleermakerszit is een zeer goede houding, ik moet meer zo in de zetel zitten – …
Ik heb ook veel nagedacht over afwisseling. Ik geloof immers dat het veel beter is om alles met mate te doen en voldoende te variëren. Jammer genoeg ben ik geen gematigd persoon, ik moet altijd overdrijven.
Maar focussen op 1 ding, is dus niet zo verstandig, want als dat 1 ding wegvalt … dan is er dat zwarte gat. En weet je waar ik blij voor was, als ik om 3u ’s nachts niet meer kon slapen? Dan was ik content dat ik dat programmeren nog had, want dat was het enige waar ik mezelf nog in kon verliezen. Als ik niet kon slapen zette ik me achter de computer en werkte ik verder aan mijn project. Tenminste iets dat ik graag deed en nog kon doen !!!
Ik heb me dus ook voorgenomen om mijn risico’s wat te spreiden en naast lopen ook wat meer ga fietsen.
Om dus positief te eindigen … het komt dus allemaal wel weer goed en “een hernia is niet het einde” !!!
* Grappig detail … aan de hand van welke vingers tintelen, kan je blijkbaar weten aan welke tussenwervelschijven de hernia zich bevindt.
Bezoek aan de koninklijke serres
Op onze planning voor Paasdag stond een bezoek aan de koninklijke serres in Laken gepland. Elk jaar zijn deze immers 3 weken toegankelijk voor het publiek, dit jaar is dit van 19 april tot 10 mei.
Pasen werd dus een dag waarop we vroeg opstonden, eerst nog eieren verstoppen (we worden er met de jaren nonchalanter in, we bedachten pas toen we al in bed lagen dat er nog eieren moesten verstopt worden). Daarna eieren rapen (de zoon, want onze dochter ging liever eieren rapen bij een vriendin) en dan met de fiets naar Laken.
Laken ligt op 16 kilometer van onze woonplaats en we (lees Bjeurn) besloten met de fiets te gaan. Ik maakte me wat zorgen om Vic, maar amai … diene jongen heeft me aangenaam verrast. In het heengaan reden we vlot met een gemiddelde snelheid van 17km/u en in de terugweg haalden wel bijna 21 km/u.
Ikzelf lig serieus in de lappenmand en fietsen is voor mij nu onmogelijk (de marathon volgende week in Antwerpen is trouwens ook geen optie meer), maar dat wil niet zeggen dat ik niet kan fietsen … leve onze pino hase tandem !!!!
Maar enfin … het ging over de koninklijke serres. We kwamen daar dus aan om 9u30 toen het daar net open ging. We waren zo goed als de enigen met de fiets, maar bijlange we waren bijlange niet de enigen. Ik was content dat we daar zo vroeg waren, want het zou er enkel drukker op worden.
Het bezoek was zeer de moeite … ik denk dat we er anderhalf uur spendeerden en we waren danig onder de indruk. Die tuin was ontzettend groot, het paleis ferm en de serres bleven maar komen (let ook op de details, bv. de kroon op de serre) !!!!
Vic was het na een tijdje wel beu, want hij vond het allemaal hetzelfde, en enerzijds snapte ik wel wat hij bedoelde, want vele planten kwamen regelmatig terug. Ik kon het echter wel appreciëren, zonde dat dit domein slechts 3 weken per jaar toegankelijk is. Zot ook, dat er zeker 40 man werkzaam is bij het onderhouden van de tuin.
We sloten af met een lekker mattentaartje op een gouden bordje om daarna aan te schuiven aan het familiefeest. Dit was een -well spent- voormiddag.
Voila … dit was mijn tip voor jullie. Grijp je kans en bezoek de koninklijke serres nog dit jaar !!!
Praktisch
* Inkom €2,5 per volwassene, kinderen onder 18 jaar mogen gratis binnen
* Meer info vind je hier