Blog2019-01-14T23:31:07+01:00

Roadtrip Zweden – Dag 11 – Precies op safari

Wat een ellendige nacht, zoveel wind dat ik mijn allergrootste slaaptruc heb moeten toepassen … een podcast opzetten. Dan merk je ook dat je ondanks dat je denkt dat je niet slaapt, je toch wel slaapt.

Voor vandaag voorspelde Klart (mijn Zweedse weerapp) 9°C en 33 mm regen. Maar de soep wordt nooit zo heet gedronken, als hij geschonken wordt. Het was wel een koude, winderige dag. Maar het bleef relatief droog, en dat is het belangrijkst.

Op Liv haar vraag gingen we naar een Moose Garden, een plek met elanden, die geleide tours doen. Niet “the real stuff”, maar wel geslaagd. Enthousiaste gids Jennifer vertelde ons weetjes, en liet hun elanden zien, aaien, en ons zelfs vol kwijlen, het zijn vuile eters. De moose garden is zo een beetje een asiel voor elandkalfjes die hun mama kwijt zijn, en dan door hen opgevoed, en tam gemaakt, worden.

We hebben wat bijgeleerd. Elanden kunnen 2m hoog springen en 60km/u lopen. Ze lusten graag aardappels. Het gewei groeit in de zomer 2cm per dag. Het is ook volledig doorbloed en behaard. Moest een eland nu zijn gewei kwijtgeraken, dan bloedt hij dood. Tijdens de brons is het gewei volgroeid en niet meer doorbloed, en ook niet meer behaard. In oktober vallen de geweien af, om nadien terug te groeien. Om elanden te spotten kan je best rond pas tussen 23u-0u gaan kijken, dan zijn ze het actiefst. Of anders bij zonsopgang, maar dat is ergens rond 3u, dus geen optie voor ons. Rond jaaghutten is altijd een goed idee. Aan de rand van het meer is ook een goed idee, want ze eten de grassen op de bodem van het meer, waar ze zelfs naar duiken. En ze zitten ook graag in jonge bosjes met loofbomen, populieren ofzo, berken lusten ze niet. In de regio van Jämtland zijn er 2 elanden per km², dat is zoveel als er mensen zijn. In heel Zweden zijn er trouwens naar schatting 200 000 elanden, waarvan er 25% wordt afgeschoten bij de jacht en 11 000 omkomen bij verkeersongevallen.

Daarna vatten we een nieuwe route aan, die ik in de trotter vond. Asarna, Kläppen, Flatruet, Funäsdalen, Hede, Hedeviken, Sveg. Van zodra we Asarna voorbij waren kwam de eerste troep rendieren ons al tegemoet. Bjeurn was zo van slag dat hij de wagen bijna vast reed bij het draaien. Gelukkig konden we goed duwen.

Na die troep rendieren kwamen we er nog tegen, en ze bleven de volgende 100km maar verschijnen en oversteken. Kleintjes en groten, met halsband en zonder. Alle rendieren in Zweden zijn trouwens gedomesticeerd, ze zwerven in kuddes en behoren toe aan de Sami bevolking. Boven Idre, het meest zuidelijke dorpje waar de sami wonen, kan je ze zien. Het was alvast zeer impressionant en meer dan we gehoopt hadden.

Rendieren zien is geweldig, maar op de bucketlist staat voor mij “de eland”.

En raad eens wie daar in de kant op ons stond te wachten. En dan nog eens overstak vlak voor de auto. Juist … een vrouwelijk eland. Kippenvelmoment.

We vroegen ons af waarom we eigenlijk de wildernisroute gereden hebben, enkele dagen terug. Dit is beter.

Tenslotte reden we nog naar Kläppen, waar een parking is, zodat je op het bergplateau kan hiken. Bjeurn had iets uitgestippeld van 6,5 km, maar ook langs drassige langlaufwegen (geen optie). Dus we klokten op 8,5 km af. Maar wat een mooie wandeling weer. We wandelden op de toendra en zagen soms enkele rendieren lopen. Het was koud op de berg 6°C met een snijdende wind. Op een bepaald moment vloog Bjeurn zijn pet af, waarop Juno deze ving. We passeerden ook langs een stuk overgebleven sneeuw. Wij waren niet moedig genoeg om een sneeuwballengevecht te doen. Juno was minder flauw, die bleef maar rollen in de sneeuw.

We vonden nog een mooi wildkampeerplekje, maar de enige die er enthousiast over was, was Bjeurn. Op dat moment stond de thermometer op 7°C en sneed de wind ijzig. De kinderen en ik wilden gewoon een kamping met een warme ruimte. We zijn wel moedig, maar het is duidelijk wie het moedigst is.

Om hem te troosten bezochten we nog maar eens een waterval.

Terwijl ik luidop droom van een campervan, wil mijn man gewoon het liefst altijd buiten zijn, ongeacht temperatuur.

En zo belandden we op een ongezellige kamping, maar met goede keuken en leefruimte, in een heel gezellig dorp.

Voor de avondwandeling volgden we Jennifer haar tip en starten we om 23u. Geen succes voor elanden. Wel verbaasd, van hoe gezellig dit dorpje is.

De nacht belooft weer koud te worden. 4°C, maar gevoelstemperatuur -2°C. En ook morgen zal bibberen worden. Maar het is het allemaal waard, deze dag was magisch.

Hierna echter trekken we zuidwaarts en gaan we voor zon.

Overnachting: Kamping te Ljungdalen

juli 15th, 2022|Categories: Travel|Tags: , |1 Comment

Roadtrip Zweden – Dag 10 – De weerstransitie

De weertransitie is een feit. Vanmorgen werden we wakker met regen op de tent. Een reden om nog even te blijven liggen, want de buienradar voorspelde nog een droog uurtje.

Er was nog een hike op de wildernisroute gepland, maar we besloten deze te skippen en kilometers naar het Zuiden in te zetten. Niet zuidelijk genoeg voor mooi weer, want dan moeten we het rendieren gebied uitrijden en daar zijn we nog niet klaar voor.

Het laatste deel van de wildernisroute vonden we teleurstellend. De wildernisroute was iets minder wild dan we hadden gedacht, en we hebben ook minder wild gespot dan gehoopt. Op de hele wildernisroute geen rendieren (de rendieren die we tegenkwamen, waren nog voor we de route aanvingen), geen elanden, wolven, lynxen, veelvraat, beren, … en zelfs geen hert of ree.

We pikten hop-on hop-off weer enkele dingen mee.

De Trappstegsforsen waterval.

De Dilforsen waterval.

We passeerden aan de rustplaatsen van Rönnäs, en we hadden spijt dat we onze tent daar niet gezet hadden vorige nacht.

En dan reden we zuidwaarts. Wat meteen opviel, was dat er ineens beduidend minder muggen waren. Geen idee of dat komt omdat we zuidelijker zitten, of omdat er meer wind is nu. We zijn in elk geval wel blij. Ons Junotje haar buik staat ook vol met muggenbeten, kei zielig. Maar een hond kan je moeilijk muggenmelk opdoen of een muskietennet opzetten.

‘S middags deden we nog eens van vissen. Benieuwd of we dat in België ook nog eens gaan doen, nu we de hengel hebben.

En ’s namiddags bezochten we Östersund in de regen. Het voordeel is dat de Zweden duidelijk zijn, er wordt overal mooi aangegeven of een hond welkom is. Jammer genoeg is de hond dat meestal niet. Maar wel op de plek waar we een fika deden.

Ik heb mijn kleren ingepakt met enkele dingen in gedachten. De temperaturen in België, de temperaturen die ik hoopte dat we gingen krijgen in Zweden en hetgeen ik kan aandoen met mijn gebroken sleutelbeen (mijn longsleeves en mijn dikke wollen trui heb ik om die reden thuisgelaten). Maar ik heb geen rekening gehouden met 10°C en regen. Ik moet zeggen dat die voorspelling me wat ongerust maakte. Ik heb al continu pijn, en ik zou me heel zielig voelen als ik het daarbij ook nog eens koud zou hebben. Daarom heb ik mezelf Östersund ook getrakteerd op een lekker warm donsvestje.

Overnachten doen we op een kamping. Een kamping die duidelijk zijn hoogdagen achter de rug heeft. Ooit was hier een gigantisch buitenzwembad, nu groeien daar bomen in. Er is ook permanente bewoning, wat voor veel rommel zorgt. Ik vind het straf dat je hier permanent kan wonen. Permanente bewoning zagen we veel in Spanje, maar de winter in Spanje is ongeveer even warm als de zomer in Zweden. Een winter in een caravan op een Zweedse kamping lijkt me hard.

Het plan was om in het kampingrestaurant te eten, maar na de kamping gezien te hebben, beslisten we om terug naar Östersund te rijden en bij Max Burgare een hamburger te eten. Dat was sowieso het plan, om deze reis nog een Max te doen. Juno lieten we terwijl achter in haar bench in de auto. En dat bleek goed te werken zo, ze maakte er geen probleem van.

Maar, het moet gezegd. De gemeenschappelijke ruimte is hier warm en zelfs gezellig en wifi is hier goed. Ideaal, want ik vrees dat ik ergens deze reis zonder mobiele data ga vallen.

Overnachting: Sandviken’s camping

juli 13th, 2022|Categories: Travel|Tags: , |0 Comments

Roadtrip Zweden – Dag 9 – wildernisroute dag 2

Vandaag was een beetje alsof we op een hop and ride bus zaten.

Hop off 1: een kapel in Viken. Deze kozen we vooral omdat we er via een gravelroad naar toe konden, en omdat we denken dat daar meer kans is om iets van wild te spotten. De kapel was toe, het keien ketsen was wel leuk.

Hop off 2: Brakkåfallet (waterval). Mooi, maat kon niet typen aan die van gisteren

Hop off 3: Ankarede, een Sami dorpje. Dit was wel interessant. De Sami wonen niet echt meer in die hutten, maar elke hut heeft wel een eigenaar, en ze worden nog gebruikt. Vooral voor midsommer, dan wordt er een feest gehouden dat wel 4 dagen duurt. Soms in de sneeuw, dit jaar bij 25 °C. Er werd ons ook uitgelegd waarom we geen rendieren meer gezien hebben op de wildernisroute. Ze zitten immers allemaal op de berg met hun jongen, tot de jongen hun kenteken aangebracht is (zodat ze weten welk rendier van wie is). Alle rendieren in Zweden zijn immers gedomesticeerd.

Hop off 4: Stekenjokk, met 876m het hoogste punt van de wildernisroute. Hier ligt nog sneeuw op de bergtoppen, en het staat bekend als de meest winderige plek van Zweden. Het landschap op de Stekenjokk toont desolaat, bomen staan er niet meer, er is vooral rots en water. En rendieren, zou je denken. Helaas weer geen enkele gezien.

Hop off 5: Een wandeling in Klimpfjäll. 5,5 km naar de 7 rapids. Bjeurn had deze wandeling uitgestippeld, en eenieder van ons, aan wie de uitleg deed, verstond de 7 rabbits. Maar het waren dus de 7 stroomversnellingen. De wandeling was ferm de moeite, al werden we opgegeten door bremse (dazen), muggen, en andere lelijke insekten.

De zweden slagen er ook in om op de mooiste plekjes vuurkringen te voorzien met nog eens droog hout beschikbaar.

Waar het water stroomt, is het drinkbaar. Bjeurn illustreert, tot nog toe niemand ziek.

Hop off 6: op zoek naar een slaapplaats. Dit was hier absoluut niet meer zo evident. We zijn te verwend geweest, en we zijn niet meer content met gewoon een plekje aan het water zonder andere voorzieningen. Uiteindelijk kwamen we aan op een natuurcamping. Mooie plekjes, maar minder goede voorzieningen als sommige plekken waar we gratis sliepen. Enfin … we zijn best content.

Vandaag was een prachtige dag, maar de omslag van het weer is zonet begonnen. De 23 °C ruilen we nu in voor 12 °C en regen. Pijnlijk.

De avond spendeerden we onder het afdak aan de kamping, met gezelschapsspellekes. En zoals wel meer gebeurt bij ons, eindigde het niet gezellig.

Overnachting: Natuurkamping Fatmomakke

juli 12th, 2022|Categories: Travel|Tags: , |0 Comments

Roadtrip Zweden – Dag 8 – Wildernisroute

Hop naar Strömsund om daar de wildernisroute of Vildmarksvägen aan te vangen. We zijn echter nog niet daar of we komen de eerste rendieren al tegen. Wauw!!!

In Strömsund gaan we naar het informatiepunt en halen we wat extra info op. Een kaartje van de wildernisroute (die open is van juni tot oktober), wat hiking routes langs het parcours en wat tips. Blijkbaar is het spotten van de bruine beer realistisch, dus daar mogen we op hopen.

Wij hebben 3 dagen uitgetrokken voor deze route, maar volgens mij zouden we hier ook een week kunnen vullen.

Spoiler alert, nog goed gezocht, maar niks boeiend meer gespot. De kraanvogels, daar kijken we immers niet meer van op.

Onderweg is het voorlopig nog niet overdreven druk. We waren gewaarschuwd dat dit toeristisch was, maar voorlopig niet storend.

Aan mooie plekjes aan het water geen gebrek. Als je wil stoppen is er binnen de 5km een ideaal rustplekje, met bank en toilet. ‘S middags zwommen we weer eens in een meer (profiteren want vanaf overmorgen zullen de temperaturen drastisch zakken). Juno had er precies niet veel goesting is, maar sprong dan ineens toch in het water en rukte de leiband uit mijn handen. Ik schrik dat ze ergens vast zou komen zitten met die leiband en in de problemen komen. Content als ze besloot terug te zwemmen. Vic verkoos om te vissen, hij heeft precies een nieuwe hobby.

In de namiddag stond een bezoek aan de Hällingsåffalet (waterval). Ik had niet veel verwachtingen maar was toch danig onder de indruk. Vooral van de kracht en het debiet van de waterval, die uitmondde in een kloof. En van de nevel die rond zweefde door al het opspatttend water. En van de regenboog die dat creëerde.

Slapen doen we op de kamping, onze pubers wilden zich douchen. Voor mij had dat niet gehoeven, want mooie plekjes in overvloed. Maar we zijn met 4 op reis. Uiteindelijk was de kamping een enorme meevaller. Voor €25 toffe plekjes aan het water, een warme leefruimte, en de kans om eens aan de praat te geraken met de locals.

Zo leerden Frederik en Selma ons vissen. Nu weten we welk aas we moeten gebruiken, de gelige vis (al zei nadien iemand anders ons dat we een regenworm moesten pakken). Zo weten we nu ook hoe we knopen moeten maken, waar we moeten vissen (overal eens proberen), wat we moeten doen als ons aas vast zit, … Handig, want we waren niet goed bezig. Maar ook met deze tips geen vis meer gevangen.

In het Noorden hebben ze bijna allemaal een showcat/sneeuwmobiel/sneeuwscooter of hoe het ook heet. En dan volgen ze ook andere wegen, over bevroren meren enzo. Die wegen zijn aangegeven met rode kruisen en markering.

Zo werd ons idee bevestigd dat Zweden allemaal een zomerhuisje hebben. Ze wonen precies meestal in een stad in het oosten (Stockholm, Umea, ….) en hebben een zomerhuisje van de familie waar ze zijn opgegroeid. De zweden praten ook vol trots over hun land en het allemansrecht.

We werden ook uitgelachen dat we nog geen eland gezien hebben. Hier zitten we blijkbaar wel te hoog om veel kans te hebben. Hier moeten we rendieren en beren spotten.

Maar Frederik vertelde ons dat hij 2 auto’s kapot had gereden aan elanden. En dat zijn dochter zelfs al eens met de fiets tegen een eland gereden was

Daktenten komen hier in het Noorden precies meer voor, de kamping staat vol. We bekeken zonet een decathlon daktent en deze is alvast handiger dan de onze om op te zetten. En ze kost ongeveer hetzelfde als wij 5 jaar geleden voor de onze betaalden. Frederik vertelde ons dat hij de daktent had gekocht omdat de brandstof zo in prijs gestegen was, dat zijn caravan trekken was nu te duur geworden.

Toen wij een avondwandeling gingen maken zette Frederik zich bij 2 Duitsers. We hadden al lang door dat Frederik graag praatte, en hoe meer pintjes hij dronk, hoe enthousiaster en luider hij werd. Ondertussen kunnen we van in ons bed de monoloog van Frederik tegen de Duitsers helemaal mee volgen. Best interessant feitelijk, en het is nog leuker om passief te luisteren als je lekker in je warme slaapzak ligt.

Overnachting: Gäddede camping

juli 12th, 2022|Categories: Travel|Tags: , |0 Comments

Roadtrip Zweden – Dag 7 – Somewhere under the rainbow

We werden wakker in ons hutje en ontbeten buiten in het zonneke dat er precies nog steeds was. Dat het ondertussen donker was geworden, ergens tussen 23u30 en 2u30, dat hadden we gemist.

Onze melk die we mee hadden, bleek yoghurt te zijn. Zo’n dingen kan je voor hebben in Zweden.

Nu we meer tijd hadden om de wandeling te beëindigen besloten we niet enkel het gemakkelijke pad langs de kust te doen, maar ook het hoge pad. Al een chance dat we dat deden. Wat een prachtige wandeling, kloven, bergmeer, schitterende uitzichten, de typische afgeplatte rotsen… Wel ambitieus met een gebroken sleutelbeen (klauteren), maar net doenbaar.

Het was pas 2 uur in de namiddag toen we terug aan de auto stonden. Allemaal moe, Juno nog het meest. Dit was ook de langste wandeling die ze in haar korte leventje al deed. 10km, maar geen evident terrein. Bjeurn en ik hadden ook nog eens hoofdpijn wegens het rateren van onze ochtendkoffie.

Er stond voor vandaag nog het Björnlandet National Park op het programma. Maar naar daar rijden en dan weer een avondhike doen, dat zag precies niemand zitten.

Hop naar de volgende bestemming dus, en dat is Strömsund, om daar de wildernisroute aan te vatten.

We mochten eindelijk van de grote E4, en belanden zo op een weg waar we bijna alleen waren, langs veel een idyllische route dan we daarvoor deden. Knap !!! Maar ook één nadeel, ik had laten vallen dat we misschien bij Max Burgers (de Zweedse McDonald’s, maar dan beter) konden gaan eten. En als je eindelijk, zoals gewild, in the middle of nowhere zit, dan is er natuurlijk geen Max Burgers in de buurt. Gelukkig waren we op het lumineuze idee gekomen om zelf hamburgers, hamburgerbroodjes en ook de Max Burger saus te kopen in de ICA Geïnspireerd door Heidi haar Zweden podcast “The Swedest thing.

We vertrokken bij de ICA met ons fietsenrek nog naar beneden geklapt. Gekkigheid merkten we dat 5km verder toen we stopten voor onze fika.

Een goeie wildkampeerplek in the middle of nowhere. Daar kon google maps, osmand, Park4night niet bij helpen. Gelukkig zijn de zweden zo gastvrij dat ze kampeerplekken mooi aanduiden. En zo kwamen we op een perfect plekje. Bos, meer met steiger, vuurkring met droog hout en grill, tafel, droogtoilet, vuilbak. En precies helemaal alleen op de wereld. Geen mens te zien, niks van lawaai te horen. De muggen nemen we erbij, onze muskietennetten zijn in gebruik, en zo is het nog net aangenaam.

We beginnen met ons avondritueel, een pak chips en elk een lekker drankje. Cola voor de kinders, een biertje voor Bjeurn en gemberbier voor mij. Daarna maken.we de hamburgers klaar op de gril, die Juno nadien mag aflikken.

Vissen begint ook bij het avondritueel te horen voor de boys, net als onze avondwandelingen in de hoop wild te spotten. Beide geen resultaat, maar het doel is hier blijkbaar ook ondergeschikt aan de beleving.

Voor Juno is deze reis de hemel denk ik. Constant bij ons. Veel wandelen, putten graven en veel zwemmen. Ze is deze avond nog zotter dan we ze ooit gezien hebben. Licht in overdrive, maar op een plezante manier. Constant in het water springen, het sprokkelhout dat Vic bijeen zoekt afpakken, hele bomen mee sleuren op wandeling, op gigantische rotsen klimmen zodat ik vrees dat ze er nooit meer op eigen houtje gaat af kunnen (kon ze wel). We moeten er veel mee lachen, met onze lieve Juno.

juli 11th, 2022|Categories: Travel|Tags: , |0 Comments

Roadtrip Zweden – Dag 6 – Hoe een avondhike een tweedaagse werd

Kilometers vreten naar de Höga Kusten, meer bepaald het Skuleskogen National Park. 6u in de auto, toen we deze reis planden hadden we de kilometers toch onderschat.

We vertrokken in de zo’n, maar onderweg begon het te regenen en de temperatuur daalde tot 12 °C. Je weet wel dat Zweden nat, en het Noorden koud kan zijn, maar toch hoop je altijd dat dat niet geldt als jij er bent. En terecht, want net voordat we op de parking van Skuleskogen National Park reden, klaarde het helemaal op.

Het was pas 16u30 toen we aankwamen. Dit wil alvast wel zeggen dat er plek genoeg op de parking was. Op piekuren sluiten ze de toegangsweg tot het park soms, omdat de parking vol is.

We zouden een avondhike van 14km doen en ons avondeten in het park opeten. Dat was dus het plan, maar de mooiste momenten gebeuren als je de plannen los laat.

Wandelen met Juno is altijd lachen. Springt ze ineens van de brug, omdat ze wil zwemmen in de rivier, en probeert ze langs de andere kant van de brug terug naar boven te klimmen.

Na 4 km passeerden we een hutje met zicht op zee, droogtoilet, vuurplek, massa’s hout en eetbanken. En aan dat hutje hing een papier, dat hier gratis overnacht mocht worden. Binnen in het huisje waren er 4 bedden, een tafel, kookvuur, een een schattig stoofke en zelfs een hoekkastje. Helemaal af.

En zo liep Bjeurn (onze held), 4km terug tot de auto, om ons slaapgerief op te halen. En stapte dan weer, met 2 rugzakken, 4 km terug naar het hutje.

Wij prepareerden het eten, en Liv ontfermde zich als een echte vuurmeester over het hout (dat ze kapte) en het vuur.

Het weer bleef prachtig. Een mooi golden hour met in de verte regen en een regenboog.

De avondwandeling leverde geen wild op. Buiten wat bossages en eekhoorns niet veel te zien. Hoewel er beren, lynxen, elanden, zeehonden, … aanwezig zouden moeten zijn. Vic die voor een keer mee ging was teleurgesteld, meestal zie we vanalles en nu hij eens mee gaat is het “magere hans”.

Ik had schrik voor de nacht in de hut, maar iedereen heeft heerlijk geslapen, zelfs ik sliep goed naar de omstandigheden. We hebben ons lesje met Juno geleerd. Als we in dezelfde kamer slapen laten we haar gewoon vrij kiezen waar ze ligt. En dat was bij mij tijdens de nacht, en bij Vic in de vroegte.

Overnachting: Naskebodarna hut in Skuleskogen National Park

juli 11th, 2022|Categories: Travel|Tags: , |1 Comment

Roadtrip Zweden – Dag 5 – Plannen

We stonden op met een prachtig zonneke dat niet voorspeld was door “Klart” de lokale weerapp.

De jongens gingen in de voormiddag vissen, zonder succes echter.

Ik begon de rest van onze reis te plannen. Ideaal om mijn onbehaaglijk gevoel kwijt te geraken. Momenteel werk ik digitaal met Google maps (vermits de Google “my maps” applicatie niet meer lijkt te ondersteunen), maar vlot werkt dat niet. Het bleek gemakkelijker om een kaartje van Zweden uit een kampingcatalogus te scheuren en op papier te werken.

Tips voor een (mobiele) app om reizen in te plannen zijn welkom.

In elke geval zijn de grote delen van onze reis nu uitgestippeld en is mijn onbehaaglijk gevoel ingeruild tegen goesting.

Het is me ook gelukt om de kinderen mee te krijgen in het reisverhaal. Wat instagramfilmpjes van elanden, rendieren en watervallen waren voldoende.

De namiddag was voor zwemmen met de kinderen. Ik skipte, maar ik denk wel zij er deugd van hadden.

Dan volgde er ook nog een wandeling in de buurt, die ik nu beter kon appreciëren dan gisteren.

Een kampingegel zet al 2 dagen ons plekje op stelten. Ze maakt Juno hyper, ze probeert ’s nachts onder Liv haar tent te kruipen en ze maakt veel lawaai door in onze afvalberg colablikjes te kruipen.

‘S avond hoorden we muziek. Ik dacht dat er misschien een optreden in het park was, en we gingen af op het geluid. Uiteindelijk vonden we 2km verder de bron. Geen dorpsfeest waar we bij konden aansluiten, jammer genoeg. Een privé tuinfeestje met een 20-tal personen en een Zweedse charmezanger.

Wat ons typisch Zweeds lijkt is de avondzwem. Warm of koud, elke dag zien we wel mensen aan het meer aankomen met hun fiets, om dan even te gaan zwemmen. Jong en oud doen ze dit.

Ondertussen met de gezondheid. Mijn duim voelt nog steeds gebroken. Mijn oogkas doet nog pijn als ik met mijn ogen rol en het sleutelbeen doet pijn als ik hard moet lachen. De sling heb ik nog nodig bij het wandelen, maar draag ik voorts niet meer constant. Het is moeilijk om zonder hulp een trui of golfke aan of uit te trekken. En de nachten zijn moeilijk. Maar ik heb ontdekt dat ik terug op eigen kracht een staartje in mijn haar kan maken. Dus de verbetering is zeker merkbaar.

juli 9th, 2022|Categories: Travel|Tags: |1 Comment

Roadtrip Zweden – Dag 4 – Kamping met zwembad

Een autorit noordwaarts, zodat we eindelijk boven Stockholm zitten. Dat stond op het programma. Tijdens deze lange rit was Juno weer een engeltje, heel de tijd geslapen. Zij was waarschijnlijk ook moe van het vorige nacht uit te hangen.

De kinderen vroegen in de auto om een mobile hotspot te maken, want hun snapchat-streak mocht niet verbroken worden. Waar ik doe aan streaks 10000 stappen per dag, doen zij dat dus aan “snaps” sturen. Enfin, het eindigde erin dat ik nu ook een snapchat account heb, een avator met rimpeltjes en al 50 snapchat punten. Niet omdat ik het zo boeiend vind, maar wel omdat ik het wel eens interessant vind om te kijken waar mijn kinderen zich mee bezig houden.

Deze lange rit leidde tot een kamping met zwembad, restaurant en douches:-), waar we 2 nachten zullen verblijven. We moeten de kerk in het midden houden, en deze was voor de kinderen.

De kamping was niet echt wat ik ervan had verwacht. De glijbaan is buiten dienst en charmant is het er ook niet. Vic beschreef het als “een kamping zoals je die in Frankrijk vindt, maar dan van Ali Express”.

Het boeiendste is nog dat hier hoogstwaarschijnlijk een bijeenkomst van Amerikaanse bakken in de buurt is. Het staat hier op de kamping immers vol met Chevrolets, Mustangs, ….

Maar het was mooi weer, dus er werd gezwommen. En er was een restaurant met pizza, dus er werd pizza gegeten.

De omgeving is pittoresk met zijn vele sluizen van het “Strömholms kanalen” en al het water. Hoewel we in een “naturreservat” zijn, zijn we helemaal niet “into the wild”. Ik veronderstel dat “natturreservat” te vertalen is als park.

Op het eind van de dag kreeg ik een paniekske. Er is zoveel moois in Zweden te zien, en wij verdoen onze tijd hier.

Overnachting: Skantzö Bad & Camping
https://maps.app.goo.gl/fvzTuEPhgp1JZ8jA8

juli 8th, 2022|Categories: Travel|Tags: |3 Comments

Roadtrip Zweden – Dag 3 – Vissen

De trek naar het Noorden begon vandaag. Mijn initiële plan was om zo hoog als mogelijk trekken, maar op vakantie wijken wij nogal dikwijls af van ons originele plan. Zweden is nogal uitgestrekt, en het is ook niet de bedoeling dat we constant in de auto zitten. Liv vindt het nu al te koud, en in het Noorden zal de temperatuur nog 5° lager liggen. Het Noorden blijft wel tot mijn verbeelding spreken, maar misschien moet ik nog eens terugkomen om te gaan hiken op de Kungsleden. We zien wel, we nemen het dag per dag.

Via de Zweedse shelter app vonden we een overnachtingsplek nabij Växjö (Småland). Daar aangekomen bleek de shelter nog vrij. Bjeurn heeft altijd het gevoel dat we de shelter niet verdienen omdat we met de auto zijn. Als het aan hem lag (en misschien ook aan mij) dan was het nog steeds met de fiets te doen.

De moraal is wat minder. Liv heeft er geen zin in. Ik denk dat het net iets te koud is voor haar. En in ben op zoek naar het evenwicht tussen mijn arm weer te gebruiken, maar ook weer niet te forceren. En dat is continu balanceren op de pijngrens.

Het terrein waar de shelter op staat is aan een natuurreservaat maar het voelde eerder aan als een vakantiepark. Proper gazon, perfect onderhouden, overal vuilbakken. Net wat te verzorgd om je in het wild te voelen. Aan de shelter waren ook alle voorzieningen, behalve hout (en het bos was zo opgekuist dat sprokkelen ook niet zo evident was).

Maar onze plek was wel ideaal om de vislijnen eens uit te testen. Het was al een heel karwei om de lijnen te prepareren. Vic heeft veel knopen in de lijn moeten ontwarren en ik kan zeggen dat er wat frustratiemomenten waren. Maar het bleek het waard, want Vic heeft de vismicrobe te pakken. Al snap ik niet waarom, er was zoveel wind, dat de hengel constant in de bomen vloog bij het uitgooien. En de vangst was nihil.

Op een zonnig moment raapten we ook onze moed bij elkaar om te zwemmen. Als we nog twijfelden of Juno een echte waterhond is, dan is die twijfel nu wel weg. Alsof ze nooit anders gedaan had, zwom ze van den ene naar den andere. Een plezier om te zien, en voor mij ook een motivatie om het water in te gaan.

De avondwandeling was deze keer met Vic. Ook meteen de eerste avondwandeling zonder wild. Dat bevestigt onze stelling dat kinderen nefast zijn als je wild wil spotten. Al had ik op deze plek ook niet zoveel verwachtingen.

Na de wandeling wilde Vic nog perse gaan vissen. De wind was immers gaan liggen.

Ik lag al half te slapen toen de jongens enthousiast terugkwamen met het nieuws dat ze een vis hadden gevangen. “Ik geloof er niks van” was mijn eerste reactie. Maar ze waren slim genoeg om het te documenteren.

De nacht in de shelter was allesbehalve een succes. Geen muggen en niet te koud. De dingen waar je schrik voor hebt, zijn dikwijls niet de grootste issues. Ik maakte het moeilijk voor de anderen om in te slapen. Ik had zelf een slaappil genomen, omdat ik het lastig had met de schouder. Dus ik sliep vlot in. Maar vermits ik enkel op mijn rug kan slapen momenteel, durf ik ook te snurken. En daar had de rest dan weer last van. Niet plezant voor hen dus.

En dan, midden in de nacht werd Juno (die met bench in de shelter sliep) onrustig. Juno slaapt graag en goed in haar bench. Maar niet als ze weet dat wij in dezelfde ruimte als haar zijn. Dan wil ze gewoon bij ons zijn in plaats van in haar kot.

Uit de bench halen was echter ook niet zo een succes. Een enthousiaste hond die iedereen bespringt is niet zo tof in de nacht.

De nacht was dus niet zo verkwikkend en de shelters zullen we deze vakantie waarschijnlijk laten voor wat ze zijn.

Overnachting:

Araby Vindskydd
Coordinates: 56.914171,14.767411
https://vindskyddskartan.se/p/760

juli 7th, 2022|Categories: Travel|Tags: |0 Comments

Roadtrip zweden #dag2

Nadat Juno de kinderen enthousiast wakker had gemaakt, pakte we in en trokken we nu echt naar Zweden. Ik vermoed dat dit het dagelijkse ritueel wordt. Een overenthousiaste hond met kwispelstaart die de tenten van de kinderen bestormt.

We reden Zweden binnen over de beruchte Sontbrug, die we vooral kenden van “The bridge” (een serie die we destijds graag gezien hebben).

Ons middagmaal aten we op een begraafplaats. Wij hebben iets met kerkhoven. Ze zijn dikwijls praktisch met water, bankjes en soms zelfs een toilet. En ze zijn ook in elk land (en regio) iets anders. Deze plek was piekfijn verzorgd, charmant met zicht op meer en kerk en speciaal. Geen grote grafzerken, maar mooi persoonlijke versierde plekjes.

In de ICA kochten we onze fika (een kaneelrol deze keer) en grilworstjes (want grilworstjes aan een kampvuur hoort zeker bij een zwedenreis).

Een overnachtingsplaats vinden bleek een serieuze queeste. We gebruikten de Zweedse app “Vindskyddskartan” in combinatie met onze good old “Osmand”. De eerste plek was een shelter met grillplaat in Ljunghusen. Zeer charmant, aan de zee met zicht op de sontbrug. En in een natuurgebied tussen de grazende koeien. Er was echter zoveel volk, en de gril was al ingenomen door een grote groep.

Voor de tweede poging reden we meer het binnenland in. Daar vonden we een shelter aan een begraafplaats in een dorpje tussen de velden. Er was wel een gril, maar geen mogelijkheid om hout te sprokkelen.

Ten slotte reden we nog wat verder en vonden we een shelter met grillplaats in het bos. De shelter was al ingenomen door locals, een papa en zijn 2 dochters die samen op trektocht waren. We waren echter wel welkom aan het vuur. De tenten plaatsten we beneden op de parking.

Het is enerzijds altijd een beetje een teleurstelling als een shelter al ingenomen is, want in een shelter slapen is plezant. Maar de contacten aan een shelter zijn meestal wel tof, ook deze keer. Ons hondje bleek geliefd bij onze nieuwe vrienden. En we kregen wat leuke Zweden tips. Ik kon trouwens ook de shelter app aanraden, want de papa was benieuwd hoe we deze plek gevonden hadden. Ik leerde dat elanden ook in het Zuiden van Zweden leven, en dat ik elke wandeling mag blijven hopen. Maar dat de kans dat je ze spot, wel veel groter is als je je boven Stockholm bevindt.

De avondwandeling leverde 5 hertjes op. Ik stel me soms vragen bij het jachtinstinkt van onze hond. Juno spotte er immers maar eentje. We vermoeden een damhert, omdat het zo donker van kleur was.

Juno spot haar eerste hertje

De wandelingen zijn echt een plezier. De kinderen willen niet mee, maar Juno compenseert dat gemis. Het is aandoenlijk om haar bezig te zien, enthousiast, constant geursporen volgen. En na de wandeling zo moe, dat ze al slaapt van zodra ze in de bench wordt gezet.

Overnachting: https://skaneleden.se/en/plats/lagerplats-dorrod

juli 6th, 2022|Categories: Travel|Tags: |2 Comments

Roadtrip zweden

3 weken roadtrippen in Zweden, zo hoog en desolaat mogelijk gaan, een meerdaagse kanotocht, en genieten van ons hondje. Dat was het plan. Dat ik 2 weken voor vertrek mijn rechtersleutelbeen en linkerduim zou breken. Dat was niet ingecalculeerd.

We hebben erover gedacht om onze reis een weekje in te korten en later te vertrekken. Maar uiteindelijk beslisten we om gewoon te gaan. In de hoop dat de nachten (die voor mij een bron van stress zijn) wel zouden meevallen. En in de wetenschap dat ik elke dag een beetje meer hersteld zou zijn. Een sleutelbeenbreuk staat immers gekend als iets pijnlijk, maar ook als iets dat vlot geneest.

De start van onze reis was chaotischer dan anders. Waar ik normaalgezien redelijk planmatig ben, en aan alles denk, was dat deze keer niet het geval. Ons huis hebben we achtergelaten als een stort. De frigo zijn we vergeten leeg te maken, geen lunchpakket voor in de auto. Zelfs niemand gevraagd om onze planten te komen water geven tijdens onze reis. Enfin … chaotisch gaat ook en dat stort zal iets zijn om aan te pakken als we weer thuis komen. En tegen dan verwacht ik zo goed als genezen te zijn met een sleutelbeen dat nog sterker is als voorheen.

De auto zit goed vol, ik snapte het niet. Want echt overdreven hebben we niet gepakt. Tot ik besefte dat een hond met haar bench, eten, collectie leibanden en speelgoed, … ook veel plek in neemt.

Een luxe die we deze keer ook mee hebben zijn onze dagelijkse hoofdkussens. En héél veel tenten. Wij kunnen 11 personen te slapen leggen. Daktent (ruim 2 personen), waar Bjeurn en ik deze keer in slapen. Een 123-tent (2 personen) voor Vic, een 123-tent (per ongeluk 3 personen gekocht) voor Liv. En onze 4 personen tent voor als we een meerdaagse kanotocht zouden doen.

De kinderen samen in 1 tent, dat is geen goed idee meer. Ofwel is het ambras, ofwel is het te tof en wordt er niet geslapen. De daktent is nu aan de volwassenen, maar de kinders vinden dat niet zo erg, nu ze kunnen genieten van hun eigen persoonlijke tent.

De autorit verloopt vlot. Ons hondje houdt van autorijden. En de kinderen hebben door dat slapen in de auto loont. Terwijl wij richting Noorden rijden komen we de rennersbussen van de Tour de France tegen, die van Denemarken terug naar Frankrijk rijden op hun rustdag.

Onderweg stoppen we bij de Lidl. Dat is de winkel die voor ons instant vakantiegevoel oproept. Avondeten zullen wraps zijn (ook één van onze typische vakantiemaaltijden). Lunchen doen we op een hondenwei.

Tot in Zweden geraken we deze eerste dag niet. Ik dacht een shelter te zoeken. Dit is een must-do in Denemarken wat mij betreft (check ook de app “Shelter”). Shelters zijn houten hutjes waar Denemarken mee vol staat, en waar je (meestal) gratis mag overnachten. In Denemarken mag je niet wildkamperen, maar de shelters zijn een waardig alternatief.

Vic stelde echter een veto, en wilde op kamping. En zo kwamen we terecht op een charmante kamping aan de Deense binnenzee. Ik moet zeggen dat deze in orde was. Scandinavië-gevoel present, en een overdekte keuken, die welgekomen was want er passeerde nog een serieuze stortbui.

Op weg naar de kamping reden we op het parcours van de Tour de France. Onmogelijk om naast te kijken, want ongelooflijk hoe dat versierd was. Dat de Denen bij waren met de passage van de renners, dat was wel duidelijk.

De avond sloten we af met een avondwandeling. We, dat waren Bjeurn, Juno en mezelf. 3 reekes gespot, dat is wat mijn betreft al een goed voorteken voor een mooie reis.

Overnachting: https://vikaercamp.dk/en/frontpage/

juli 5th, 2022|Categories: Travel|Tags: , |6 Comments

De hagelandse 101

Een bucketlist ding

Al jaren staat de dodentocht op mijn bucketlist, dit jaar zou het eindelijk zo ver zijn. Door corona heb ik het afgelopen jaar veel gewandeld, en ik besliste dat het “nu” de ideale moment zou zijn. Ware het niet dat de dodentocht dit jaar gecancelled werd.

Gelukkig kwam er een alternatief uit de lucht vallen. Mijn vriendin Sigrid, vroeg in een whatsappgroepje wie goesting had om mee te doen aan de hagelandse101. Ik dus !!! (en ook Ingrid, want die zegt ook gemakkelijk “ja” op een leuke uitdaging)

De voorbereiding

In de coronaperiode heb ik veel gewandeld. Alvorens mijn werkdagen aan te vatten, deed ik al steevast een kleine wandeling. En ik maakte er een erezaak van om elke dag 10000 stappen per dag te doen. Mijn jaargemiddelde staat hede ten dage op 15300 stappen per dag, dus dat zit wel goed.

Begin juli deden we al een oefentocht van 42km in de ardennen, en dat ging redelijk vlot. Daarna echter begon de grote vakantie, verwelkomden we een pup in ons gezin en stond wandelen en lopen op een laag pitje.

Niet optimaal, maar … als je wacht tot de condities perfect zijn, doe je niks.

De week voor de 101 kreeg ik een klein stresske en deed ik het enige dat nog nut had. Elke dag vroeg in mijn bed kruipen, gezond eten en veel drinken.

De ervaring

De start

Jammer genoeg raakten we maar met 2 aan de start. Sigrid, onze initiator, was nog herstellende van een spierscheur.

Alvorens aan de start te komen, was er nog een rondleiding door de Stella fabriek. Tof en impressionant, maar feitelijk stond mijn hoofd niet naar extra afstand, trappen, en een warme ruimte met brouwketels.

Toen het startsein werd gegeven begonnen Ingrid en ik meteen te lopen. Dat was immers het plan, lopen en wandelen af te wisselen. Althans in het eerste deel.

Dat was een slim plan, want dat zorgde ervoor dat we nooit in de grote meute zaten. We zaten helemaal vooraan, op een bepaald moment riepen de toeschouwers ons toe dat we positie 5 en 6 hadden.

De top 4 hebben we niet gezien, vermoedelijk lopers die zo slim waren om bij de start al helemaal vooraan te gaan staan. Maar de anderen waren stuk voor stuk boeiend. Zo had je enkele snelwandelaars, aan zo een hoog tempo dat we ze al lopend, maar net konden inhalen. Een vreemd zicht, zo een snelwandelaar, en jammer dat er geen eindklassement is, want ik ben echt benieuwd of ze dit tempo konden vasthouden.

En dan waren er ook nog de “Centurions“. Die wandelden ook snel, maar niet op de kenmerkende manier van een snelwandelaar. Ze stapten zoals een ander stapt, maar dan gewoon snel. Ze vertelden ons, met trots, dat ze centurions waren. Centurions zijn mensen die 100 mijl (dus 161km) op 24u kunnen afleggen.

De nacht

De nacht kwamen we verbazend goed door. Ik had verwacht dat het donker ook de vermoeidheid zou meebrengen, maar ik had genoeg adrenaline in mijn lijf om deze niet te voelen. De nacht was donker, de maan was slechts een sikkel en het parcours onverlicht. Een lamp was geen luxe, maar essentieel.

Ondanks het goed aangegeven parcours, slaagden we er toch in om 2 keer verkeerd te lopen. De nadelen van vooraan te starten. Op dat moment was dat nog niet zo erg, maar ik wist dat ik me tegen het einde, die nutteloze afstand zou beklagen. Want als je één ding snel door hebt, is dat je best geen energie verspilt.
Eén van de centurions sprak me onderweg, met afkeuring in zijn stem, aan op het feit dat we verkeerd waren gelopen. Hij gaf de tip mee, om mijn gsm met de gpx-coordinaten altijd bij de hand te hebben.

Echt koud was de nacht niet, maar ik had wel al van enkele mensen gehoord dat de nacht gevaarlijk is. Dat je gemakkelijk een kou vat op je onbedekte lichaamsdelen. En inderdaad, ik voelde de kou al snel op mijn nek slaan. De buff bleek een essential (ik bond trouwens nog een extra truitje rond mijn nek), en zonder lange broek zou ik ook de nacht nooit in gaan.

Rond kilometer 57, bij het opkomen van de zon, bereikte ik mijn dieptepunt. Mijn voeten en heupen deden pijn, en dat was eigenlijk te vroeg om al zo af te zien. En toen deed ik iets dat héél fout klinkt, maar wel een lifesaver was. Ik nam een dagalgan (en deed dat vanaf dan elke 3 uur).

En toen waren we met 3

Bij het krieken van de dag, en taktisch gezien op de bevoorradingspost met de spek met eieren en de soep, sloot ook Sigrid mee aan. Een boost voor onze moraal en voor de sfeer.

De route bezorgde ons nog enkele bezienswaardigheden. Zo had ik nog nooit de basiliek van scherpenheuvel gezien, en nu had de pastoor zelfs hoogstpersoonlijk een kaarsje voor mij laten branden (tussen de 1200 andere kaarsjes voor de andere deelnemers)

Zo passeerden we ook de vlooybergtoren. Ik voelde echter geen ambitie om boven eens van het uitzicht te genieten.

De dodentocht begint op km 80

De dodentocht begint op kilometer 80, vertelde Ingrid ons. Wel, de Hagelandse 101 begint op kilometer 85.

Vanaf dan ging het echt bergaf. De pijn nam de bovenhand in mijn gedachten. En we telden af tot nummer 4, Ingrid haar man, zou aansluiten. Hij zou ons moeten afleiden van onze pijn met grappige, boeiende verhalen.

Tegen kilometer 90 kwam ook de zon er nog eens door, en ik kan daar niet tegen. Dus die lange broek moest nog uit … en als je kapot zit, is de gêne ver weg. Ik vond het echter wel niet zo tof toen ik merkte dat een fotograaf foto’s aan het trekken was van mij in mijn onderbroek op het parcours. Ik heb hem gevraagd om die niet te publiceren. Nog steeds wel een bang hartje voor als de foto’s verschijnen.

En toen waren we met 4

Het aansluiten van Patrick zorgde weer voor een nieuwe boost. Allez, de pijn in mijn lijf was moeilijk nog te negeren. Ik wist dat ik ergens ‘iets zeer pijnlijks’ aan mijn voet had, maar durfde niet te kijken. En ik kon enkel nog maar waggelen als een zwangere dame met bekkeninstabiliteit. Maar als ik rondkeek, was ik bijlange niet de enige met die tred.

Wat wel opviel, was dat de geoefende wandelaars (te herkennen aan hun T-shirt van de wandelclub of van hun laatste wandelevent) nog behoorlijk fris zaten. Die konden nog lachen, en stapten gezwind (en volgens mij zonder pijn).

Op zo’n lange afstanden wordt het verschil tussen een loper en een wandelaar pijnlijk duidelijk.

De finish

Ik heb nooit een moment gehad dat ik dacht dat ik de finish niet zou halen. Maar het heeft echt wel veel doorzetting gekost. 101km wandelen is vele keren zwaarder dan een marathon lopen. Al vallen de 2 niet te vergelijken, want aan een marathon gaat een zware en intensieve voorbereiding vooraf.

Bjeurn vertelde me op voorhand dat het vooral op karakter zou zijn, en dat was inderdaad wel zo. Veel doorzetting en toch ook wat chance. In mijn voorbereiding heb ik ooit eens pijn aan mijn schenen gekregen, en als dat zich nu had voorgedaan, dan was het over-en-uit geweest.

Maar ik heb het gedaan en ik ben echt super fier dat ik deze ook weer kan afvinken van de bucketlist. Ik ben echter niet meteen geneigd om dit nog eens opnieuw te doen.

Bruto tijd (dus inclusief alle pauzes) was 19u14min, wat wil zeggen dat we een gemiddelde snelheid van 5,3km/u hebben gehaald. Redelijk hallucinant vind ik dat, want op voorhand dacht ik dat 24u om te finishen redelijk krap zou zijn.

Ik ben trouwens ook wel dankbaar voor de steun van Sigrid, Patrick, Bart om ons te begeleiden, onze bagage op te pikken en te dragen nadat we de finish bereikten, ons een pintje aandroegen. En voor mijn familie om me wat te verpamperen nadien.

De day after

Een kreupel en stijf oud vrouwtje, dat was ik vanaf het moment na deze tocht. 3 blaren (dat viel op zich wel mee), knieën die niet meer mee wilden, heupen die pijn deden, zware benen en ongelooflijk moe. Dat laatste is natuurlijk ook niet abnormaal bij nachtje door doen.

Maar de dagen nadien overheerste toch ook een gevoel van blijheid. Omdat ik het volbracht had (en nooit meer opnieuw moet doen)

Van de 1201 deelnemers, haalden er 841 de finish. Dat is 70% en ook wel een vrij hoog slaagpercentage vind ik. De ideale weersomstandigheden zullen zeker bijgedragen hebben.

Het materiaal

Ik droeg

  • een lange legging voor ’s nachts en overdag tot het te warm werd
  • een T-shirt met korte mouwen
  • een merino shirt met lange mouwen
  • looplicht (zonder lamp kan je niet)
  • fluo hesje (noodzakelijk kwaad, al vloekte ik op de verstrengeling van mijn hesje, looplicht en rugzak)
  • goretex trailschoenen (adidas Terrex Agravic TR GTX Dames), eigenlijk trailrun schoenen. Ik ben super tevreden van deze, mede omdat ze zeer geschikt zijn voor brede voeten. En dat is absoluut nodig, vermits de voeten gedurende de tocht nog opzwellen.
  • sokken (mijn injinji outdoor midweight merino sokken heb ik niet gedragen, ik had ze nochtans als reserve sokken meegenomen, maar mijn voeten waren halverwege zo opgezwollen en de sokken veel te dik, zodat ze niet comfortabel zaten). Ik was echter super content van mijn goedkope decathlon loopsokken. Ik pleit hierbij voor minder snobisme op vlak van materiaal.

Wat ik wijselijk had thuisgelaten, dat waren mijn ringen. Super beslissing, zo bleek. Niet enkel mijn vingers waren opgezwollen, maar zelfs mijn handpalmen waren dik. Ik was trots op mezelf om zo vooruitziend te zijn.

Ik stapte met een klein rugzakje met daarin

  • camelbag (die nodig was, ook al dronk ik op elke bevoorradingspost)
  • een beetje eten (wat extra energie – in mijn geval mattetaartjes – is toch aan te raden, ook al weigerde ik nooit iets aan de bevoorrading)
  • powerbank en kabels (waarmee ik 3 keer mijn garmin tracker moest opladen, en 1 keer mijn looplamp moest voeden)
  • een wandelshort (ter vervanging van mijn lange legging)
  • extra sokken
  • doekje om me te wassen als ik teveel zou zweten van het lopen (dat ik niet gebruikt heb)
  • buff (at mij betreft echt noodzakelijk)
  • extra truitje (de nacht was warm, ik heb het niet aangedaan maar wel gebruikt om mijn nek te beschermen tegen de koude)
  • oortjes voor muziek op de zware momenten (niet nodig gehad, omdat ik genoeg had aan mijn gezelschap … en we het geluk hadden te kunnen samen blijven)
  • dafalgans (lifesaver)
  • gsm (met gpx-route en osmand app voor de navigatie)
  • cash (niet meer van de tijd, wel nog nodig)
  • zonnebril
  • klak
  • zonnecreme
  • mondmasker
  • identiteitskaart en bankkaart

De conclusie

Ik stapte de dodentocht nooit, dus alle vergelijk is enkel van horen zeggen.

Dit parcours is meer onverhard dan dat van de dodentocht, wat het zwaarder, maar ook mooier maakt. Ook zijn er hier nog eens 700 hoogtemeters.
Neem van mij aan, als je aan kilometer 91 de chartreuse nog eens op moet, zijn de knieën (en al de rest) niet blij.

Ik denk echter dat de weersomstandigheden veel meer bepalend kunnen zijn voor het welslagen, dan de keuze voor de “Hagelandse 101” of de “Dodentocht”.

De dodentocht had in editie 2019 wel 13000 deelnemers. Hier waren het er slechts 1201 (wat misschien niet meteen een nadeel is)

14 bevoorradingsposten waren er, met toilet. Vermits wij vooraan wandelden, hadden we overal genoeg eten en moesten we niet te lang wachten voor de toilet. Er was echter een punt van kritiek dat er te weinig eten en toileten waren. Maar dit weet ik dan ook weer via de communicatie van de organisatie. Dit was de eerste editie van de Hagelandse 101, en in hun communicatie naar de deelnemers hebben ze gezegd dat de bevoorradingsposten zeker een grotere capaciteit zullen krijgen.

Aan kilometer 48 was er een bagegepost, waar je een zak kon laten leveren met extra schoenen, sokken, …. Wij kwamen hier echter ’s nachts al aan. Onze looplamp konden we nog niet achterlaten en vermits het nog koud was konden we ook nog niet veel kleding achterlaten.

Mijn conclusie? Dit is een absolute aanrader. Alhoewel ik zo hard heb afgezien dat ik niet meteen goesting heb om me al in te schrijven voor editie 2022. Want ja, dat kan dus al !!! Hier.

september 12th, 2021|Categories: Sport|Tags: , |7 Comments

Den arrivée #ardennesarbalète

70km met 1400 hoogtemeters stonden er vandaag op de planning. Toch als we terug aan onze auto wilden komen. En dat wou ik absoluut, want nog een extra fietsdag zag ik niet zitten.

Het was weer een regendag en ons traject was weer heel modderig. Ook begon het parcours al meteen met een klim die volgens mij enkel maar door een kleine elite van mountainbikeland berijdbaar is.

Toch was de moraal goed. De route was mooi en vooral de bossen van Saint Hubert hebben indruk op ons gemaakt. Ze deden wat mysterieus aan. Verlaten, maar vol asfaltwegen die duidelijk hun beste tijd gehad hebben. Ook wel weer veel schade door de overstromingen. Op een bepaald moment was de helft van de straat weg, naar ons vermoeden omdat de riolering ontploft was.

Heel content om onze auto, na 6 dagen, terug te zien ook. Ook al omdat hij er nog stond en dat alle ramen nog ongehavend waren.

In de auto zaten ook allemaal zalige dingen. Droge sokken, vers ondergoed, droge schoenen, een lekker warme wollen trui, een handdoek die geen zeemvel is, en die groter is dan een zakdoek.

Met de zetelverwarming aan reden we naar de dichtstbijzijnde kamping. Want nog een onderdeel van onze trip was een nacht samen in de daktent. Nog nooit gebeurd want de daktent is gegeerd bij de kinders.

Morgen staat er nog een dauwtrip op het programma, wij willen nog zwijnen zien, en als het kan ook nog graag een hert.

Voor de tweede keer vandaag aten we op restaurant. De kinderen zouden deze trip nooit willen mee gedaan hebben, maar dit zou hen wel jaloers maken.

Een afsluitende post over de Ardennes Arbalète volgt nog. Ik wil wel nog 1 ding uitklaren, want ik weet niet hoe mijn verslagen overkomen. Ik kon soms wel nog een rant afsteken, maar ik ben wel blijven de humor ervan inzien. De sfeer tussen Bjeurn en mij was heel goed, en ik heb niet de hele tijd geklaagd. Mountainbike is misschien niet helemaal mijn ding, maar de condities (regen, modder, overstromingen, …) hebben het er ook niet gemakkelijker op gemaakt. En ik heb van alles wat erbij kwam kijken genoten, de horecabezoekjes, zwijnen in het midden van de nacht aan onze tent, samen stinken, ….

Statistieken: La Roche En Ardennes tot Ambly. 69km en 1434 hoogtemeters. Overnachting in de daktent op een kamping in Nassogne.

augustus 7th, 2021|Categories: Travel|Tags: |3 Comments

Zie daar, een zwarte ooievaar #ardennesarbalète

Ineens schieten we allebei wakker van geknor vlak aan onze tent. Het is 5u ’s morgens en het regent. Dat zijn dus de condities die de zwijnen graag hebben, bedenk ik me.

Maar wat doen we best? Stillekes blijven en hopen dat ze verder gaan? Ik had nooit gedacht dat ze überhaupt zo dicht zouden komen. Ruiken die ons niet?

Bjeurn doet zijn kant van de tent open maar ziet niets. Ik durf mijn kant niet open doen. Geen zin om oog in oog te staan met een dier met slagtanden dat 100kg kan wegen. Het geknor stopt en Bjeurn slaapt verder. Ik ben nochtans een goede slaper, maar dat lukt me nu niet meer. Enerzijds ben ik op mijn hoede voor zwijnen, anderzijds heb ik schrik dat er een boze boer ons zal wakker maken als hij merkt dat we op zijn veld liggen.

Om 7u staan we op. Bjeurn, heeft nog 2 uur rustig geslapen, althans zo klonk het toch … Al beweert hij dat hij veel wakker geweest is.

Het voordeel van snel te vertrekken, is dat we ook snel veel kilometers maken. En in die vlotte kilometers spotten we ook nog eens (voor de eerste keer in ons leven) een zwarte ooievaar. We wisten dat die vooral bij de bossen te vinden is. Maar we verschoten van zijn grootte. Eerst dachten we zelfs dat we met een verloren kraanvogel te maken hadden.

Nadien konden we trouwens ook nog een hermelijn spotten. Dat zijn van die dieren die je anders nooit ziet.

In Houffalize begon de ellende. Houffalize wordt wel eens het walhalla van de mountainbike genoemd. En zoals ik al gevreesd had, kwam dit ook aan bod in de Ardennes Arbalète. Vandaag geen aangename gravel, maar hardcore mountainbike. De route liep bijvoorbeeld langs de Eislek trail. Ik heb die ooit gewandeld, al niet heel evident. Geen haar op mijn hoofd heeft op dat moment gedacht “Oh het zou leuk zijn om hier eens te fietsen”.

De route was zo moeilijk dat zelfs Bjeurn regelmatig moest afstappen (een trekkersrugzak op je rug helpt niet … maar die vergeten we even). Ons materiaal liet ons in de steek, door alle modder en vuil ertussen. Mijn vitessen schakelden zo moeilijk dat ik uiteindelijk soms handmatig schakelde om geen brokken te hebben. Handmatig dat is dus de fiets opheffen, schakelen en met je handen met de pedalen draaien tot je in de juiste versnelling zit.

Bjeurn besliste op een moment dat de betere optie was om onze fiets af te spoelen in de rivier en dan terug te smeren.

Voorts mag Houffalize wel het walhalla der mountainbikers zijn, maar ik vroeg me wel af … waar zijn al die mounrainbikers? Wij kwamen amper iemand tegen. Enkel een Nederlands gezin dat het duidelijk niet gewend was om te fietsen. En waarvan de moeder een jeansbroek aan had die tot mijn grote verbazing vlekkenloos was. En toen we ze enkele kilometers verder terug tegenkwamen, was er nog steeds geen vlek te zien. Terwijl het super modderig was. Dat is toch wel het grote mysterie van de dag.

Maar goed … ik was aan het klagen. Ik kan vertellen over onze tweede kettingbreuk. Bij Bjeurn, die ik soms wel wat bruut vind met zijn materiaal, maar hij herstelt het dan ook weer steeds, dus ik heb niets te vinden.

Ik kan vertellen over die keer dat Bjeurn me vroeg “Annelies, ben je aan het wenen?”. Natuurlijk was ik niet aan het wenen. Ik was niet gemukku, maar ook niet ineens aan het wenen. Maar ik dacht wel bij mezelf …. héél mijn binnenste is aan het wenen. Ik vind dit absoluut niet leuk, ik kan me niet inbeelden dat deze hele trip mijn idee was.

Ik hoop dat ik het me tijdig herinner dat ik geen zotte ideeën meer krijg met een mountainbike in de hoofdrol. (Allez, de fiets vind ik nog tof, maar dan om in het veld te rijden ofzo)

Het ambetante aan een lastig parcours is ook vooral dat de kilometers niet vooruit gaan. Ik dacht aan mijn neef Sam, die al poolexpedities deed en me ooit zei, dat als zij het moeilijk hebben, ze stap per stap denken. En zo dacht ik ook … elke trap (of duw, want ik heb mijn fiets ook veel moeten duwen), ben ik dichter bij La Roche.

Neen, aan de rit van vandaag was niet veel plezant. Buiten dat je achteraf kan zeggen dat je het gedaan hebt.

Ik droomde ook nog eens van een goede B&B. Goede douche, met verse handdoeken en een groot bed. Jammer genoeg is het vrijdag en dan is AirB&B en Booking.com blijkbaar leeg. Groot was de teleurstelling dat het vannacht weer de natte tent zou worden. Maar enfin… wel een kamping met wind (wat resulteert in een droge tent), met zalige douche en op wandelafstand van de horeca van La Roche En Ardennes.

Want het was niet allemaal slecht vandaag. Buiten het fietsen was het een prachtige dag.

Ook hier op de kamping is de Ourthe trouwens serieus uit zijn oevers getreden. Een deel van de kamping is gesloten en veel caravans, ingerichte tenten, … zijn noodgedwongen uit gebruik wegens beschadigingen. Knap dat ze toch doordoen.

Als morgen de laatste rit vlot loopt, kunnen we toch nog de Ardennes Arbalète succesvol uitrijden. Tegen alle verwachtingen in. Maar er wacht nog wel een zware rit van 70k en 1400 hoogtemeters. Wat op zich niet veel wil zeggen want alles hangt af van het parcours.

Statistieken: gefietst van de wei in Rogery tot La-Roche-en-Ardennes. 63,93km, 1114 hoogtemeters. Van 7u tot 17u. 1 kettingbreuk, maar Bjeurn de barmhartige Samaritaan heeft ook nog iemand zijn afgebroken pedaal gefixt.

augustus 6th, 2021|Categories: Travel|Tags: , |0 Comments

Zoals ik het in mijn gedachten had #ardennesarbalète

Ik droomde dat ik met de kinderen hout aan het verzamelen wa om boven te blijven als de vloedgolf kwam. Gisteren is toch blijven hangen.

Toen we vanmorgen opstonden kwam de boswachter langs. De feestvierende jeugd moet zijn schema kennen, want alles was mooi opgeruimd en zij lagen ergens verder in den illegale in hun tenten.

Vriendelijk en geïnteresseerd was de boswachter niet meteen. Hij kwam gewoon melden dat we onze afval moesten meenemen. Terwijl “leave no trace” voor ons een evidentie is.

De rit van vandaag verliep nu eens echt hoe ik het op voorhand in mijn gedachten had.

Wat gravel, niet te modderig, niet te technisch. Enfin … op mijn lijf geschreven.

Allereerst deden we de hoge venen aan, een deel van de route was afgesloten, maar goed te bypassen. We vermoeden dat het er te “swampy” bij lag.

Dit is de tweede brug op de arbalete, waarvan we content zijn dat we er nog over mogen. Zwaar beschadigd met de overstromingen, maar nog net berijdbaar.

Het ging geleidelijk, via mooie gravelwegen tot aan het hoogste punt van ons landje. De Signal de Botrange. Het deed wel iets om tot het hoogste punt gefietst te zijn. Wel geen foto, want wat een lelijke plek is dat. Op de hoogste punt van ons land staat een parking.

Naar beneden ging het via iets technischere gravelwegen. Met wateroversteken en wel wat nodige behendigheid. Dit was misschien wel de mooiste bergaf die we ooit deden.

Ook het weer was dik in orde , dus we besloten gewoon door te fietsen tot de goesting over was en te zien waar we belandden.

Of we echt op de goede plek beland zijn, dat zal morgen duidelijk worden. Eerst vonden we een plekje in het bos. Maar ik voelde het niet. Het was echt zo een jagersbos met jagershut. We zijn in een nabije wei gaan staan. Enerzijds ben ik content want het is nu half tien en ik heb al een eerste schot gehoord vanuit het bos. Anderzijds staan we redelijk in het zicht en mogelijks staat de boer hier sebiet.

Morgen sowieso vroeg uit onze nest.

Statistieken: 78km met 1385 hoogtemeters van Lac de la Gileppe tot Rogery. Gefietst van 9u30 tot 17u.

augustus 5th, 2021|Categories: Travel|Tags: , |0 Comments
Ga naar de bovenkant