Op 2 januari is Bjeurn jarig en dan sluiten we de feestperiode traditiegetrouw af met kreeft.
Omdat mijn man een héél moeilijk persoon is om kado’s voor te kopen (te eerste is hij al veel minder materialistisch dan mezelf, ten tweede ook zeer kieskeurig), plande ik een avondje uit.
Dit keer geen restaurantbezoek -het is even genoeg geweest- maar kwam ik op het lumineuze idee om te gaan muurklimmen.
Uiteindelijk bleek het idee niet zo lumineus vermits Bjeurn het al meteen raadde nadat ik alvast verklapte dat hij sportieve kledij moest meenemen (mijn man is ook ergerlijk goed in het raden van kado’s en ontmaskeren van verrassingen).
Onze kinderen lieten we achter bij een betaalde babysit (een primeur, maar voor herhaling vatbaar … Vic was wel een beetje in de war want “waar was die baby dan?”) en wij reden naar de klimax.
In eerste instantie dacht ik dat deze uitstap vooral een plezier voor Bjeurn zou zijn.
Vroeger kende ik amper vrees, maar angst komt met de jaren, en soms ben ik teleurgesteld in mezelf als deze me overvalt.
Zo voelde ik ook de eerste klim (van het meest gemakkelijke en lage parcours) een vorm van hoogtevrees.
Maar ik moet zeggen dat we een zeer goeie begeleider hadden die me 2 waardevolle tips gaf.
Ten eerste, moet je kracht zetten met je benen in plaats van je op te trekken aan je armen, dus eerst je voeten verplaatsen en dan pas met je armen hoger reiken (en inderdaad, ’t is een andere manier van klimmen, maar echt wel veel gemakkelijker en minder vermoeiend voor de armen).
Ten tweede antwoordde hij me op mijn vraag of het verschil in gewicht tussen Bjeurn en mij niet gevaarlijk was als ik hem beveiligde, “Dan vlieg je in ’t ergste geval 2 meter naar boven, da’s toch leuk … vliegen”
De tweede klim bereikte ik tegen mijn verwachting in de top … meer dan 15meter … en was ik behoorlijk in mijn nopjes met mezelf. Bjeurn deed het natuurlijk ook weer geweldig, maar ik had niet anders verwacht.
De avond eindigde op café, al mijmerend dat klimmen toch echt tof is, en eigenlijk nog zeer democratisch van prijs (zeker als je het vergelijkt met een uurtje BBB, contra, pilates, … of een anders genoemde groepssessie waar je ook wat moet huppelen op muziek), dat het jammer is dat de klimzaal toch wel wat ver is, dat een initiatiecursus toch wel leuk zou zijn.
Geslaagd dus !!!
Tof idee! Opgeslagen in mijn favorieten, zie…
’t is nekeer iets anders hé
Ik heb het jaren gedaan. Het is zalig en verslavend. Altijd wil je een wat moeilijkere route toch wat beter klimmen. En eens je buiten geklommen hebt, ben je helemaal verkocht.
Spijtig dat er net als alle sporten zoveel tijd in kruipt.