Prijsuitrijking

Hoewel ik even lijk stilgevallen in de sport, heb ik nog wel iets ontzettend leuk gedaan het voorbije weekend. Namelijk de lollepotters mini-triatlon. Met mini wil ik zeggen ongeveer een 10e van het echte werk, nl 300m zwemmen, 18km fietsen, en 4,5km lopen. Niet veel, maar net genoeg om te proeven van het concept ’triatlon’.

Elk jaar dat we meedoen (’t was voor mij ondertussen al de vierde keer, en ik vind altijd wel een mama, zus, broer, man, ….. om mee te doen. Allé, in feite vond mijn mama mij eerst) merk ik dat we daar niet thuis horen. Dat merk je aan alles, de tenue (mensen met een speciaal triatlonpakje bijvoorbeeld), de fiets (ik denk dat ik de enige ben die het parcours aflegt met een stadsfiets), de attitude (ik ben daar altijd ietwat nerveus voor)

Het eerste onderdeel is dus het zwemmen, dit jaar met thermisch pakje ter waarde van €17,95 in den decatlon (dat volgens mij overbodig was, maar soit)
In het zwemmen wordt de eerste selectie meteen gemaakt. Je hebt degene die zwemmen in crawl, en de sukkels die het doen in schoolslag (rara tot welke groep ik behoorde).
Zwemmen buiten (en in een groep) valt niet te vergelijken met zwemmen in het zwembad. Het eerste jaar wist ik dat nog niet. Super hard had ik getraind (op mijn schoolslag), maar ik was niet voorbereid op de golven (van de anderen) en de koude die ‘pakt’ op je ademhaling.
Dit jaar had ik niet getraind, maar was ik wel moreel voorbereid op wat zou volgen.
Zwemmen is dus niet mijn sterkste discipline … integendeel.

Het fietsen ging me dan wel weer beter af. Als je bij de laatste uit het water bent, kan je het vergeten om nog bij een snel groepje aan te pikken (niet dat ik dat zou durven, want ik vind dat maar iets vies ‘fietsen in groep’). Ware het niet dat ik ineens werd ingehaald door iemand (die ik als mijn mama getrouwd zou zijn met haar vriend, mijn stiefbroer zou kunnen noemen) waarbij ik in het wiel kon blijven hangen.
Aan meer dan 26 km/u legden we de 18km af.

Lopen, dat is en blijft mijn sport, en nu ook. Met mijn 11,3km/u haalde ik nog een héél stel in. En deze keer had ik geen last van de overgang fietsen naar lopen (want soms lijkt het of elke vezel in je lijf protesteert)

1u17min heb ik erover gedaan en elke minuut heb ik genoten. Volgende keer graag weer.

Op de foto zie je mijn mama, 2e van links te tellen met een zwembandje. Mijn mama gaat altijd voor de eerste plaats in het klassement, de eerste plaats in haar leeftijdscategorie weliswaar, jammer ze dit jaar (in tegenstelling tot haar vorige deelnames), nog een andere 55+ dame de uitdaging aanging.
Maar, ons mama kon tijdens het zwemmen wel een eendje bemachtigen. Dat eendje moest ze gedurende héél de race (zwemmen, fietsen en lopen) meesleuren en wie er eentje had … een eendje … die kreeg een verrassing. Dit bleek een bak Westmalle trapist te zijn. Tijdens de wedstrijd was ik niet jaloers, ik had immers geen zin om met zo’n eend te zeulen, maar de prijs had ik wel gewild. Gelukkig is ze nogal gastvrij!!!