Je hebt 2 soorten mensen, degene die een hekel hebben aan sneeuw, en degene die sneeuw geweldig vinden.

Ik hoor gelukkig bij de tweede soort.
Vanaf het moment dat het begint te sneeuwen voel ik sneeuwkriebels, dan heb ik zin om mijn moonboots aan te trekken en te gaan sleeën.
’s nachts slaap ik dan met het gordijn open om elke keer dat ik wakker word (meermaals in een nacht) te kunnen kijken of het nog aan het sneeuwen is.

Ik hoor velen zeggen “sneeuw is tof, zolang je er niet door moet”. Inderdaad, in ons Belgenland kan je best wel lang onderweg zijn bij sneeuwval … en de reistijd laat zich ook zeer moeilijk voorspellen.
Soms rijdt het tegen alle verwachtingen in vlot, en andere keren is het bij 1 cm sneeuwval totale chaos.
Maar toch … zelfs die chaos heeft wat. Héél het land, vast, ergens onderweg, hopeloos te laat komend, en een intens gevoel van onderlinge solidariteit.
(of beter nog … je beslist om een dagje extra verlof te nemen, want daar ga je ‘echt’ NIET door)

Vandaag is er een dagje verlof (geen sneeuwverlof, maar -’t-is-maar-een-halve-dag-school-verlof). 
Die dag begon zo …. 
de eerste sneeuw

(gelukkig waren de bewoners van de huizen op weg naar ’t school zo sympathiek om hun stoep niet te vegen)

En in de namiddag volgt er waarschijnlijk nog een uitgebreide sleetocht en maken we een sneeuwman

Sneeuw zalig toch !!!

 

(Maar weet je wat ik wel haat …. de dooi die erop volgt … de vuile, natte overblijfselen als herinnering aan een periode die zo mooi was)