Den Elewijtse halve is de loop waarvoor ik 9 jaar geleden begon met lopen.

Gelukkig dus dat ik de liefde voor het lopen de laatste tijd teruggevonden heb. Mede dankzij mijn endomondovriendin Lina. Met haar heb ik immers een ‘challenge’ lopen … gedurende een maand om ter ’t meest gaan lopen … en dat werkt  (zowel voor haar als voor mij denk ik).

Omdat we maar 5km liepen wou ik toch nen tijd vooropstellen, en dat werd 11km/u.
Best mogelijk, want door mijn dagelijkse fietsen blijk ik ook ineens sneller te lopen, waar ik vroeger gemiddeld 10km/u liep, loop ik er nu 11.
Toffe bijkomstigheid van het fietsen is dat, want ik had nooit verwacht dat zo’n snelheid aan mij besteed zou zijn.

Vermits ik tegenwoordig ook soms loop met de kinders in de loopkar, mochten ze nu ook mee in de wedstrijd. Een extra moeilijkheid … gelukkig waren er koekjes, boekjes, drinken een een man die nog beter kon duwen dan ik.

En zo geschiedde, ik nam een (te) snelle start, waardoor ik na 2km al pompaf was en nooit helemaal terug op mijn plooi ben gekomen. Bjeurn liet me duwen waar onze supporters stonden, zodat ik toch de schone schijn kon ophouden, maar eigenlijk heeft hij het meeste duwwerk gedaan.
Liv zwaaide naar iedereen (als een koningin in een koets), maar ze ergerde zich er wel in dat de mensen niet terugwuifden.
Aan de finish kon er nog een 10 m sprint af (Bjeurn wou al van 300m op voorhand beginnen spurten, maar dat ging werkelijk niet meer), en we klokten af op een tijd van 26min30sec oftewel 11,5km/u.
Missie geslaagd dus*.

Wel jammer dat ik niet in de uitslagen van de wedstrijd zal voorkomen.
Vermits er geen veiligheidsspeldjes meer waren en we de loopkar al vasthadden, kon ik mijn nummer pas 30sec na de eindmeet tonen … en het is dus ‘onmogelijk’ om dat nog recht te trekken. Ik moest toch weten -als geoefend loper- dat ik niet naar een wedstrijd mocht komen zonder veiligheidsspelden, dat is hetzelfde als ‘naar een dansfeest gaan zonder je dansschoenen’, vertelden de organisatie me er nog bij.
Ik heb dus weer bijgeleerd.

Maar gelukkig is mijn prestatie toch geregistreerd … endomondo hé**

*ik heb dus een positieve split gelopen. Een (te)  snelle start een bijgevolg een snellere 1e helft. Beter is om een negatieve split na te streven (snellere 2e helft) zodat je in ’t begin comfortabel loopt en op ’t eind nog genoeg krachten hebt om wat te versnellen. Dit is ook beter voor de moraal, want ondanks ’t feit dat ik mijn doel bereikt had, was ik toch wat teleurgesteld omdat ik er toch wel zwaar heb op afgezien.

**Ik hecht nogal aan cijfertjes, ik heb graag alles gedocumenteerd. Ik hanteer het princiepe … “wat niet is gedocumenteerd, is niet gebeurd” … noem het beroepsmisvorming. Zo ga ik nooit lopen zonder een chronometer, garmin, polar, … als ik mijn statistieken niet kan bijhouden hoeft het voor mij niet.
Tja, iedereen zijn dada’s en eigenaardigheden zekerst ;-)